1200 (και βάλε) χιλιόμετρα στη «φλατ» Ολλανδία

Από τον Έκτορα Μπαρδάκο

1200 (και βάλε) χιλιόμετρα στην «φλατ» Ολλανδία.

Προεργασία

  Την απόφαση την πήρα τον Νοέμβρη. Η ημερομηνία συνέπιπτε με τις διακοπές που ήθελα να κάνω στην ίδια χώρα, καθώς έχω φίλους εκεί που διοργανώνουν κάθε χρόνο κάμπινγκ.

  Δεν έκανα καμία ειδική προπόνηση για τις ατέλειωτες ευθείες, ούτε προετοιμάστηκα κατάλληλα για αυτό. Σκεφτόμουν ακόμη και να μην το τρέξω αν βαριόμουν.

Οι ώρες πριν από την εκκίνηση

  Το κακό ήταν η έλλειψη ύπνου. 4 νύχτες σε σκηνή, που ποτέ δεν είναι ξεκούραστος και πλήρης ο ύπνος, και το προηγούμενο βράδυ (Δευτέρα προς Τρίτη) κοιμήθηκα σε σπίτι φίλων στην πόλη εκκίνησης (Zwolle), όπου ξύπνησα στις 06.30 από την αγωνία μου, με εκκίνηση στις 20.00.

  Κατά τις 14.00 πηγαίνω στο γήπεδο που είναι η αφετηρία και γνωριζόμαστε με τους άλλους ποδηλάτες. Έκτος των κλασσικών ποδηλάτων, υπήρχαν πολλά recumbent (ξαπλωτά), κωπηλατικά ποδήλατα, ένα πατίνι και καμιά 10αρια velomobiels. Αυτά είναι σουπερ-αεροδυναμικά ξαπλωτά ποδήλατα με πλαστικό σκελετό που ο οδηγός μπαίνει μέσα σαν να είναι σε αυτοκίνητο, και ο εξωτερικός σχεδιασμός είναι τύπου «σταγόνας». Σε τερέν τύπου Ολλανδίας, γίνεται η εκκίνηση και μετά δεν τους ξαναβλέπουμε.

Εγγραφές και υποδοχή

  Η ποδηλατική μπλούζα που πήρα (Large) ήταν τεράστια, σε αντίθεση με τα νούμερα που πρότειναν. Και το κακό ήταν πως είχαν ακριβώς τα κομμάτια που παρήγγειλαν οι συμμετέχοντες και δυστυχώς έμεινα με την σακούλα-μπλούζα!

Μπλούζα για recumbent με τις τσέπες μπροστά

  Στις 17.40 ξεκίνησε το pasta-party, με τα μακαρόνια να γίνονται ανάρπαστα!

Pasta τρελό-Party

Μέρα 1^η και 2^η   -   Zwolle – Maastricht

(σε παρένθεση είναι η ώρα που κλείνει το κοντρόλ, όχι η ώρα που το πέρασα. Η ώρα διέλευσης σε κάθε σημείο ελέγχου φαίνεται με τα χοντρά γράμματα)

Zwolle (0) – Urk (45,7 - Μυστικό κοντρόλ)

Καλή αρχή!

  Ξεκινήσαμε όλοι μαζί Τρίτη 13 Ιουλίου στις 20.02 με «προεκκίνηση» ως το Kampen, 15 χιλιόμετρα πιο πέρα.

Λίγο πριν από την εκκίνηση

  
Καθόμουν κυρίως με έναν Άγγλο, ένα από τα τρία άτομα κάτω των τριάντα! Μόλις έφυγε ο προπομπός, εξαφανίστηκαν τα velomobiels που κινούνταν σαν κατσαρίδες… Φανταστείτε εκεί που ποδηλατείτε ωραία και καλά να βλέπετε ένα όχημα που το ψηλότερο του σημείο να είναι στο ύψος των γονάτων σας.

velomobiels

  Το γκρουπ γύρω στα 25 άτομα το τραβάγαμε έξι, αλλά τουλάχιστον εμείς οι έξι κάναμε αλλαγές. Στο Urk φτάσαμε πολύ γρήγορα, σφράγισα και έφυγα, the Greek way!

Urk (45,7) – Nijemirdum (82,2 – Τετάρτη 01.28)

Μα καλά, δε νυχτώνει εδώ;

  Μαζί ήταν και ο Άγγλος όταν φύγαμε από το Urk, o Adam, και βρεθήκαμε με ένα Βέλγο και με έναν Ολλανδό (;) ο οποίος είχε συνοδεία αυτοκίνητο (camper) όλη την ώρα. Και όταν του είπα πως είναι αγένεια να μην έχει φτερά στο ποδήλατο, μου απάντησε πως ό,τι έχει στο ποδήλατό του είναι  “class A” και πως αν βάλει φτερά θα γίνει “class B-”. Τελικά τον αφήσαμε να κάθετε μόνος του γύρω στα 50 μέτρα μπροστά μας.

  Στη συνέχεια βρεθήκαμε με διάφορους ποδηλάτες που όλοι πήγαιναν σαν τρελοί, αλλά κανείς δεν ήξερε τον δρόμο. Σκέφτηκα λοιπόν πως μόνος μου χάνομαι καλύτερα και έμεινα λίγο πιο πίσω. Και ως κλασσικός Έλληνας, σταμάτησαν να πηγαίνω από τους ποδηλατόδρομους και άρχισα να μπαίνω στους κανονικούς.

  Κάπου έβρεξε και για καμιά ώρα, αλλά όχι τίποτε φοβερό!

  Άφιξη στο Nijemirdum στις 23.10 (πάνω που νύχτωσε) και υπογραφή από bar που είχε χρέη κοντρόλ. Γέμισα τα παγούρια και έφυγα (ας είναι καλά του λίτρου!!!)

Nijemirdum (82,2) – Den Oever (151,5 – Τετάρτη 06.08)

 High pacing night

  Μόνος προσπαθώντας να διαβάσω το (κακογραμμένο) roadbook, προσπερνούσα πιο αργούς αναβάτες, αλλά σε κάθε διασταύρωση με έφταναν διότι δε το διάβαζα καλά το άτιμο! Αποφάσισα λοιπόν να μείνω μαζί τους γύρω στο 100^ο χλμ. Μέσα στο γκρουπ ήταν κι ένας (άλλος) Άγγλος ο Rich με ένα αρκετά ψηλό recumbent που μπορούσα να έχω αεροδυναμικά οφέλη. Αποσπαστήκαμε από το γκρουπ μας (ο Άγγλος είχε gps).

  Από το 120 μέχρι και το κοντρόλ υπήρχε μια ατέλειωτη ευθεία πάνω σε ένα φράγμα (dijk – ντάικ)  30 χιλιομέτρων. Τη βγάλαμε όλη με ταχύτητες 35-40 χλμ/ω με τον Rich κυρίως μπροστά και όποτε μου ζήταγε κάναμε αλλαγή. Περάσαμε πάρα πολλούς ποδηλάτες και σφραγίσαμε στο Den Oever στη 01.40.

  Εκεί ήταν κοντρόλ σε camper με σάντουιτς, κόλα, μπισκότα κλπ. Κάτσαμε κάνα τεταρτάκι.

Den Oever (151,5) – Noordzeekanaal (229,7 - Τετάρτη 11.20)

Τη νύχτα δεν κάνει νύστα

  Φεύγουμε εγώ με τους 2 Άγγλους. Ήμασταν λοιπόν 2 routesheets και ένα GPS και πάλι χανόμασταν. Βρέθηκε μαζί μας και ο σπαστικός με την συνοδεία. Του ζήτησα να πει στους δικούς του να κάτσουν πιο πίσω με το τροχόσπιτο καθώς όχι μόνο απαγορεύεται και είναι αντίθετο με τη φιλοσοφία του randonneuring αλλά και διότι είναι ενοχλητικό μέσα στην ήρεμη νύχτα να ακούμε τη μηχανή του αυτοκινήτου και να έχουμε τα φώτα του. Αφού αρνήθηκε, πήγα και τα είπα στον οδηγό και τελικά αντί να μείνει κανα χιλιόμετρο πίσω το αυτοκίνητο, αποφάσισαν να μείνει πίσω και ο ποδηλάτης!

  Έτσι οι τρεις μας συνεχίσαμε μέσα στην νύχτα με τα roadbooks συχνά να διαφωνούν με το gps-route που είχαν δώσει οι διοργανωτές!! Τελικά χαθήκαμε αρκετές φορές, αλλά στις 05.05 φτάσαμε στο δωρεάν φέρυ στο Noordzeekanaal. Ο Καπετάνιος μας έδωσε νερό από τη βρύση του λιμανιού (όλα τα νερά πίνονται στην Ολλανδία) και πήρα υπογραφή. Το κοντρόλ ήταν ελεύθερο που σημαίνει ότι μπορούσε να μας υπογράψει οποιοσδήποτε ήταν παρών στο συγκεκριμένο μέρος. Εγώ πήρα από έναν ταχυδρόμο που ήταν εκείνη την ώρα στο καραβάκι. Μετά από την 5 λεπτών διαδρομή καθίσαμε για άλλα 10 λεπτά και φύγαμε.

Noordzeekanaal (229,7) – Maasdijk (321,7 – Τετάρτη 17.40)

Ένα φούρνο καλέ!!!!

  Φεύγοντας είπα στους 2 συνταξιδιώτες μου πως χρειάζομαι αληθινό φαγητό και είπαμε ότι στον πρώτο φούρνο, καφετέρια που θα βρούμε θα σταματήσουμε. Επίσης  βρέθηκαν μαζί μας και οι 2 «κωπηλάτες». Η διαδρομή εδώ ήταν πολύ ξεκάθαρη. Ακολουθούμε το κανάλι. Ναι λοιπόν… τα 80 πιο βαρετά χιλιόμετρα ίσως. Δεξιά το κανάλι, οι 2 να κωπηλατούν (δεν αλλάζανε και σχέση αυτοί), οι 2 να πεταλάρουν, και ο ένας να ξαπλώνει. Και να κωπηλατούν και πάτα τα πετάλια, και άντε δεξιά το κανάλι… Και να κωπηλατούν …και άλλο… και άλλο…. Ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ………………. ΦΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣΣ.

  Λάστιχο ο Rich, το οποίο για εμένα και τον Adam, ήταν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία για 10λεπτο ύπνο στην άκρη του δρόμου, πάνω στην άσφαλτο!

Τελικά το να σκάει ένα λάστιχο δεν είναι πάντα κακό

  Ξαναπιάσαμε γρήγορα τους «κωπηλάτες» και άντε πάλι να κωπηλατούν… ζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζζ…. Και περνάγαμε διάφορα μαγαζιά και καφετέριες και όλα κλειστά ΕΛΕΟΣ!!!!!

  Γύρω στο 295, είπαμε πως αφού το κοντρόλ είναι 25 χιλιόμετρα να φάμε κατευθείαν εκεί (είχα ήδη φάει άπειρες μπάρες δημητριακών και τις είχα βαρεθεί, αλλά μια ωρίτσα ήταν). Όμως μετά από 10 χιλιόμετρα βρήκαμε φούρνο (επιτέλους) και τον τιμήσαμε. Ψωνίσαμε, και τα φάγαμε την ώρα που ποδηλατούσαμε.

  Στο Maasdijk φτάσαμε στις 09.39. Κόλες, μακαρονάδα, και καπουτσίνο που τον έβαλα εγώ σε ποτήρι με παγάκια και γάλα (ουκ εστί φρέντο εν Ολλανδίαν).

freddo cappuccino

Maasdijk (321,7) – Geertruidenberg (401,7 – Τετάρτη 23.00)

Έγινε κάτι εδώ;

  Δεν θυμάμαι και πολλά. Είχε καλό καιρό και έπαθε πάλι λάστιχο ο Rich, αστοχία βαλβίδας. Περάσαμε από κάτι μέρη τύπου εθνικού δρυμού όμορφα αλλά πολύ βαρετά που σχεδόν κοιμόμουν. Σε αυτό το κομμάτι τράβηξα μπόλικο μπροστά και άκουγα από πίσω τα παιδιά να λένε “left”, “right”, “straight on”. Θυμάμαι πως ήταν δύσκολη η πλοήγηση είχε αέρα πλαγιοκόντρα και δοκίμασα ένα χάπι καφεΐνης που δεν έκανε τίποτα. Και πολύ λιθόστρωτο.

Τούνελ κάτω από τον ποταμό Maas

  Σφραγίσαμε σε βενζινάδικο του Geertruidenberg (προφέρεται: χεγτγουιντενμπεγχ!!!) στις 15.12

Geertruidenberg (401,7) – Valkenswaard (486,7 – Πέμπτη 04.24)

Πάμε αργά, πολύ αργά.

  Με λίγα λόγια, πολλά διαλλείματα, κούραση πολύ, νύστα. Είχαμε ήδη γύρω στα 80 χιλιόμετρα pave!

  Πιάνει μια καταιγίδα ξαφνικά, τρελός αέρας (έσπασαν μεγάλα δέντρα). Κρυβόμαστε κάτω από μια γέφυρα, εγώ φοράω φουλ χειμερινό εξοπλισμό (τζάκετ, σκούφο, ισοθερμικό, μπαντάνα στο λαιμό, καλύμματα παπουτσιών), περιμένουμε 10 λεπτά και τους λέω πως δεν έχει νόημα να περιμένουμε, πρέπει να φτάσουμε στο Μάαστριχτ να κοιμηθούμε κάποια στιγμή. Παθαίνω και λάστιχο, τι καλύτερο στη βροχή;;; Ευτυχώς το φτιάχνω γρήγορα.

Χειμερινός Έκτωρ

  Μετά από πολλά βρεγμένα pave φτάνουμε στο χωριό. Ένα φαστ-φουντ αρνείται να μου βάλει σφραγίδα (ΕΛΕΟΣ ΟΜΩΣ) και τελικά παίρνω υπογραφή από ένα πελάτη, ότι πέρασα από το Valkenswaard στις 20.00. Εκεί χαθήκαμε και οι 3 μεταξύ μας καθώς πήραμε από αλλού σφραγίδα / υπογραφή , αλλά βρεθήκαμε πάλι φεύγοντας. Μου έδωσαν άλλα 2 χάπια καφεΐνης αλλά τίποτε τελικά. Μούφα! Έκανε νύστα!

Valkenswaard (486,7) – Maastricht (556,0 – Πέμπτη 09.20)

Ρε καρντάση, για Μάαστριχτ καλά πάω;;;

  Συνεχίζουμε τα βρεγμένα pave, και με την είσοδο μας στο Βέλγιο σταματά η βροχή. (η διαδρομή προέβλεπε το πέρασμα από το Βέλγιο καθώς ήταν πιο σύντομος δρόμος). Η διαδρομή υποτίθεται πως σε αυτό το σημείο ήταν απλή. (Για άλλη μια φορά) ακολουθούμε το κανάλι μέχρι το Lanaken και εκεί στρίβουμε για Μάαστριχτ.

  Τα χέρια ήδη πονούσαν στις παλάμες και τα δάχτυλα των ποδιών είχαν αρχίσει να μουδιάζουν… Συν τον κλασσικό πόνο στον πωπό!

  Το roadbook είχε τεράστιες διαφορές από το gps. Όχι για πρώτη φορά. Οπότε ακολουθήσαμε το κανάλι, όπως έλεγαν οι οδηγίες, αλλά τελικά έκαναν έργα (προφανώς δεν το είχαν ελέγξει) σε κάποιο σημείο και υπήρχε πολύ χώμα κάτω. Τα ποδήλατα έγιναν cyclocross, και μετά mountain, καθώς μέχρι και στα χέρια τα πήραμε. Έχοντας πλέον βγει πολύ έξω από τη διαδρομή, οι τρεις μας αποφασίζουμε να μην ψάξουμε άλλο το κανάλι, αλλά να ακολουθήσουμε έναν δρόμο πιο κεντρικό, που περνά από πιο εσωτερικά μέρη του Βελγίου αλλά και από πιο μεγάλα χωριά.

 Ο δρόμος τελικά που χαράξαμε ήταν μια ευθεία νότια και μετά στρίβουμε αριστερά και πάμε ανατολικά ως το Λάνακεν και από εκεί εύκολα στο Μάαστριχτ.

  Αφού προχωρήσαμε καμιά 10αριά χιλιόμετρα και είχε πια νυχτώσει υπήρξε η διαμάχη για το αν έπρεπε να πάμε από ποδηλατόδρομους ή από τον κεντρικό. Η άποψή μου ήταν “the Greek way” από τους κεντρικούς έστω και παράνομα. Ήταν αργά και οι ποδηλατόδρομοι δεν υπάρχουν στους χάρτες και πιο πιθανό να χαθούμε έτσι.

  Οι δυο τους διαφώνησαν και εκεί ξεκίνησε το μοναχικό μου ταξίδι για το Μάαστριχτ. Με μόνη συνοδεία τον χάρτη, έψαχνα να βρω το δρόμο από χωριά που δεν τα έχω ξανακούσει. Αφού έκανα την διαδρομή μεταξύ του As και του Quali…(δεν το θυμάμαι το πλήρες όνομα) 5 χιλιόμετρα από 3 φορές και δεν έβγαλα άκρη, απελπίστηκα.

  Δεν ξέρω αν αυτό είναι πάτος αλλά ήμουν έτοιμος να βάλω τα κλάματα. Οι Βέλγοι καθόλου βοηθητικοί σε αντίθεση με τους Ολλανδούς (και τους Γερμανούς αργότερα), δεν απάνταγαν καν αν τους ρώταγα και δήθεν δεν καταλάβαιναν αγγλικά και γαλλικά. Τηλέφωνο δεν ήξερα ποιον να πάρω και τι να ρωτήσω, οπότε μόνος μου στη μέση του πουθενά.

  Έκατσα για 5 λεπτά χάμω, ηρέμησα και σκέφτηκα πως πρέπει απλά να πάω στο επόμενο κοντρόλ και μπορώ να τα παρατήσω, καθώς αν δεν περνώ καλά δεν έχει νόημα. Το ποδήλατο από τις βροχές και τα χώματα και τα λιθόστρωτα έκανε 3 θορύβους ανά πεταλιά (μετρημένο!) και δεν θέλω να έχω ακριβές βλάβες.

  Ξεκίνησα λοιπόν με σκοπό να πάω στο κοντρόλ και να τελειώνω. Άνοιξα το Garmin που είχε μείνει από μπαταρία απλά να πάρω σήμα ότι πηγαίνω ανατολικά. Τελικά βρήκα μια ταμπέλα για ένα χωριό (Maasmechelen) από έναν δρόμο που δεν τον έχει ο χάρτης, την ακολούθησα και με έναν ακόμη μεγαλύτερο κύκλο έφτασα στον προορισμό μου. Χρειάστηκα άλλα 20 λεπτά να ψάχνω το hostel που ήταν το κοντρόλ και με τα πολλά σφράγισα στο Maastricht στις 01.25.

  Το κοντρόλ, πέρα από τη δωρεάν διαμονή, όλα τα άλλα ήταν επί πληρωμή. Φτηνά μεν, λεφτά δε, και μου κακοφάνηκε (δεν ήταν 5 ευρώ η συμμετοχή!). Οι βασικοί κοντρολιέρηδες ήταν ένα ζευγάρι Βέλγων, οι υπεύθυνοι των brevets στη χώρα τους. Με ρώτησε η γυναίκα πώς μου φάνηκε και της είπα χάλια, πολύ pave, λάσπη, το ποδήλατο μου κάνει ήχους, είναι πενταβρώμικο και πως δεν έχω λόγο να συνεχίσω.

  Μου είπε να φάω, να πάω για ύπνο και πως θα πλύνει το ποδήλατο μου, όπως όλων των άλλων. Το κοντρόλ έκλεινε στις 9.20 το πρωί και έβαλα στόχο να φύγω μια ώρα πριν κλείσει, καθώς θα ξαναέκανα διαφορά ύπνου για το επόμενο βράδυ. Έτσι αφύπνιση έβαλα στις 06.45

  [Οι Άγγλοι έφτασαν 30 λεπτά πριν από εμένα (και πάλι καλύτερα μόνος, καθώς προς το τέλος έπασχαν από τέμπο, ενώ εγώ είχα κολλήσει στο 82 cadence και με είχαν κουράσει.)]

Μέρα 3^η   Maastricht - Zwolle

Maastricht (556) – Oirlo (659,7 – Πέμπτη 17.31)

Καλύτερα μόνος μου, εγώ κι ο πόνος μου!

  Ξύπνησα την Πέμπτη με καλή διάθεση και ο καιρός ήταν πολύ καλός. Έφαγα πρωινό, έφτιαξα και σάντουιτς για μαζί. Έβγαλα τις αερόμπαρες καθώς ήθελα πια να πιάνομαι από πιο ψηλά στο τιμόνι, λόγω pave και πόνου «εκεί κάτω(!)» και έφυγα μια ώρα πριν κλείσει το κοντρόλ.  Το ποδήλατο καθαρισμένο και λαδωμένο και πια έκανε μόνο έναν ήχο κάθε 1½ πεταλιά.

Εικόνα από την καταιγίδα της προηγούμενης

  Η απόφασή μου ήταν να πάω μόνος όλη την μέρα. Εξάλλου την προηγούμενη είχα μάθει τα μυστικά του διαβάσματος ενός routesheet από τον Adam και δεν φοβόμουν.

   Και αν από θαύμα πήγαινα γρήγορα, αντί για το Zwolle θα κοιμόμουν στο Enschede (10 χιλιόμετρα παράκαμψη πηγαινέλα γύρω στο 300-350 της ημέρας,) όπου μένει μια φίλη μου.

  Το κομμάτι αυτό είχε την πιο απότομη ανηφόρα, ένα ντουράκι γύρω στα 800 μέτρα που μας πήγαινε από το 30 στο 120. Επίσης είχε ένα μικρό (το πρώτο) πέρασμα από τη Γερμανία και αρκετά καλό ρυθμό.

  Ο στόχος για την ημέρα ήταν 5 ώρες τα 100 χλμ ΜΕ τις στάσεις, που σημαίνει να φτάσω στο επόμενο βασικό κοντρόλ, στο Zwolle, στις 04.00 τα χαράματα.

  Στο Oirlo σφράγισα στις 12.41, σε βενζινάδικο, διανύοντας και πάλι λίγο χωματόδρομο. Φτάνοντας χαιρέτησα τους Άγγλους που έφευγαν και ήταν η τελευταία φορά που τους είδα.

Oirlo (659,7) – Rhade (754,6 – Παρασκευή 01.50)

 Έπεσα, αλλά δεν με έριξε.

  Λίγο μετά από το Oirlo μπήκα στη Γερμανία για το δεύτερο, μεγάλο πέρασμα το κομμάτι μέχρι το Rhade ήταν κυρίως κατοικημένο, αλλά με άλλα τοπία, που εμένα μου άρεσαν πιο πολύ.

  (Για να συνεχίσω πρέπει να αναφέρω πως το roadbook είχε οδηγίες και στροφές, πολλές φορές ανά 200 ή 300 μέτρα κάνοντας το πολύ κουραστικό.) Το Γερμανικό κομμάτι όμως ήταν παράδεισος!!!

  «Χωριό τάδε, σε 100 μέτρα, δεξιά προς χωριό δείνα. Προχωράτε για 9 χλμ. Χωριό δείνα, σε 100 μέτρα αριστερά προς χωριό άλλο. Προχωράτε για 8 χλμ» κ.ο.κ.

  Ακμαιότατος λοιπόν και κανα δυο χιλιόμετρα πριν το κοντρόλ, σταματώ να ελέγξω το φύλλο, το οποίο είχε λάθος απόσταση σε αυτό το σημείο και μου είχε φέρει τα McDonalds (controle) 2 χιλιόμετρα πιο πριν. Ξεκινώ, αλλά είχα ξεχάσει βαριά σχέση και πριν καν προλάβω να ξεκινήσω ακούμπησα το πεζοδρόμιο κι έπεσα δεξιά (δυστυχώς). Κάτι γρατζουνιές στο χέρι και λίγος πόνος στα πλευρά…

  ΟΜΩΣ……….. Ευτυχώς μου έκοψε και τσέκαρα το σασμάν. ΦΤΟΥ! Στράβωσε το νύχι και στα τρία μεγάλα γρανάζια ακουμπά ακτίνες. Και όμως το ίσιωσα με το χέρι. Όλες οι ταχύτητες άλλαζαν κανονικά, απλά είπα πως το 23 (το μεγάλο) δεν θα το χρησιμοποιώ για να είμαι 100% σίγουρος. Στο Rhade στις 17.20 πήρα σφραγίδα κι έφαγα junk food και το ευχαριστήθηκα. Και 4 cheeseburger για το δρόμο!

Energy bar με γεύση cheeseburger

Rhade (754,6) – Hengelo (863,7 – Παρασκευή 11.22)

L’Allemagne est Parfait

  Δηλαδή η Γερμανία είναι ωραία. Όμορφη φύση, πευκοδάση σε 70 μέτρα υψόμετρο. Άνθρωποι στα χωριά που χαιρετούσαν. Πανέμορφες κοπέλες.

  Η διαδρομή ήταν εύκολη και είχα την ευκαιρία να θαυμάσω όλες τις «ομορφιές» της χώρας, εντός και εκτός κατοικημένων περιοχών. Οι οδηγοί ακόμα καλύτεροι. Μόνος ένας με έβρισε που αντί να πάω σε ποδηλατόδρομο πήγαινα στον κεντρικό, αλλά είχε πολλές στροφές ο ποδηλατόδρομος.

Ο Pantani brevetας; Κανείς δεν θα μάθει…

  Όταν βαρέθηκα να πίνω νερό έψαχνα για μπόλικη ώρα κάποιο μαγαζί να κάτσω να πιω καφέ ή κόλα, αλλά δεν… Όλα τα χωριά ήταν μικρά!

  Τελικά στο Ahaus έκανα στάση για αναψυκτικά και βάφλες (αντικατέστησα με αυτές τα τσουρεκάκια και στρούντελ που τρώω στην Ελλάδα)

Μια τυπική στάση σε ένα τυπικό βενζινάδικο

  Πέρασα τα σύνορα και στο Hengelo σφράγισα στις 23.08. Ήταν αργά για να μείνω στη φίλη μου, οπότε έξτρα φαγώσιμα πράγματα για τα επόμενα 90 χιλιόμετρα καθώς δεν ήξερα αν θα βρω ζωή μπροστά μου.

Hengelo (863,7) – Ζwolle (949,9 – Παρασκευή 18.53)

I drove all night…

  Κρίμα… Έφυγα αποφασισμένος να τελειώνω με τα επόμενα χιλιόμετρα, αλλά πάλι έχασα μισή ώρα ψάχνοντας ένα στενάκι που δε το βρήκα ποτέ. Τελικά έκανα κύκλο (πάλι) και πήγα από τον κανονικό δρόμο (πάλι) και οδηγούσα καγκούρικα για πρώτη φορά (δεν υπήρχαν κόκκινα… όλα πράσινα τα «έβλεπα»!)

  Αφού κατάφερα να βρω τα τρία επόμενα χωριά, από άλλο δρόμο εννοείται(!), ακολούθησα τις οδηγίες εύκολα.

  Το πιο τρομαχτικό κομμάτι ήταν ένα πέρασμα από έναν εθνικό δρυμό όπου πέτυχα ελάφια! Αυτά τα 15 χιλιόμετρα τα έκανα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Μόλις τέλειωσαν ανακουφίστηκα και έκανα διάλλειμα 15 λεπτών με «χαλάρωμα ματιών» σε στάση λεωφορείου. Από τη στάση και μετά είχα 45 ατέλειωτα χιλιόμετρα με pave και χώμα μέσα (για το χώμα αυτό δεν το έλεγε ο χάρτης αλλά πήγαινα σωστά. Μάλιστα έλεγχα και αν υπάρχουν άλλα ίχνη από ποδήλατα).

  Άρχισε να ξημερώνει και χωρίς να ξαναχαθώ σφράγισα στο Zwolle στις 04.25.

  Για κύριο κοντρόλ η οργάνωση άθλια. Από φαγητό μόνο σούπα! Τελικά την έφαγα μαζί με τρία Mars-άκια και μια κόλα. Το κλείσιμο ήταν 18.53, οπότε ήμουν χαλαρότατος! Αφύπνιση στις 12.00

Μέρα 4^η   Zwolle - Zwolle

Zwolle (949,9) – Groningen (1062,0 – Σάββατο 03.52)

Σουρώνουν και τα μπρεβετόσκυλα

  Δυστυχώς δεν ξύπνησα με την ώρα που είχα υπολογίσει, αλλά πολύ νωρίτερα. Στις 08.40, χωρίς να με ενοχλήσει κανείς και τίποτα.

  Το κοντρόλ όπως είπα αθλιότατο για 1200άρι. Για πρωινό έφαγα 2 mars-άκια 2 μπάρες δημητριακών και μια κόλα. Τελικά ήταν λίγα.

  Ξεκινώντας μετά από 5 χιλιόμετρα μπαίνουμε σε ένα μεγάλο κομμάτι pave (τελικά ήταν γύρω στα 20 χλμ αλλά δεν το ήξερα αρχικά). Είπα στον εαυτό μου πως με το που βγω από τις πέτρες θα σταματήσω για φαΐ. Τελικά δεν τα κατάφερα. Μετά από 16 χιλιόμετρα είχα το πιο γρήγορα σούρωμα της ζωής μου (ή το πιο αργό καθώς ήταν μετά από 965 χλμ!).

  Τα πόδια δεν γύρναγαν και έψαχνα έναν φούρνο απελπισμένα. Αλλά δεν πρόλαβα να απελπιστώ καθώς τον βρήκα σε λιγότερο από ένα λεπτό. Σταμάτησα κι έφαγα ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ πεϊνιρλί (δεν μπορούσα να το κρατήσω) και κάτι μπισκότα. Τα οποία τα μοιράστηκα με τον Ρώσο που πέρναγε εκείνη τη στιγμή.

  Προχωρήσαμε μαζί για κανα τέταρτο, αλλά μιας και είχαμε ευνοϊκό αέρα είπα να το εκμεταλλευτώ. Δεν μπόρεσε να με ακολουθήσει.

  Από τον πόνο στον πωπό το είχα ρίξει στις ορθοπεταλιές. Πάντα σε μονό αριθμό. Έκανα 7 και πλάγιαζα αριστερά, μετά 7 και πλάγιαζα δεξιά.

  Μετά από 20 (βαρετά αλλά ωραία) χλμ δίπλα σε ένα κανάλι (φυσικά) άρχισα να κουράζομαι.  Τότε έβαλα τον στόχο της ημέρας: Να φτάσω στη Wartena (στο 170 χλμ της ημέρας) και να πέσω για νάνι. Να ξυπνήσω και είχα ως τις 14.00 του Σαββάτου να κάνω τα τελευταία 90 χιλιόμετρα.

  Όμως ούτε μέχρι το κοντρόλ του Groningen δεν μπορούσα να φτάσω σερί! Γύρω στο 85^ο χλμ της ημέρας, νέο διάλλειμα! Σε καφετέρια, καπουτσίνο, κόλα και 15 λεπτά κλείσιμο ματιών.

10 λεπτά ύπνος ήταν αρκετά

  Σηκώνομαι φεύγω και κατάφερα να φτάσω στην πόλη του κοντρόλ. Πάλι έχασα χρόνο μέχρι να βρω τους δρόμους, και αποφάσισα να σφραγίσω βγαίνοντας από την πόλη για να έχω κάνει λίγη παραπάνω απόσταση να έχω φύγει από τα δύσκολα και να φάω με την ησυχία μου.

  Σίγουρα είχα έλλειψη αλατιού (από χημείες μόνο 3 τζελάκια είχα χαλάσει ως τώρα) και μόλις είδα την ταμπέλα για τα McDonald’s του Groningen δεν δίστασα να κάνω εκεί τον έλεγχο μου στις 16.00. Και cheese για μαζί!

Groningen (1062,0) – Wartena (1123,5 – Σάββατο 09.03)  

Φύσα θάλασσα πλατιά, φύσα αγέρι

  Βασικά μια απ’ τα ίδια. Θα ακολουθούσαμε ένα κανάλι για τα 35-40 από τα 60 χιλιόμετρα. Αλλά το ήξερα. Αφού είχαμε πριν ευνοϊκό άνεμο, τώρα ο Αίολος θα ήταν εναντίον μου. Οι ταχύτητες ήταν της τάξης των 15-19 χαω κι εγώ προσπαθούσα να κάτσω όσο πιο αεροδυναμικά μπορούσα, πράγμα δύσκολο, διότι πονούσε όλο το σώμα μου. Υπήρχαν φορές που για να πιώ νερό έπρεπε να σταματήσω, ήταν αδύνατο να αφήσω το τιμόνι. Αρχίζει κι ένα ψιλόβροχο που δεν ήξερα τι να φορέσω. Τελικά έβγαλα το… καπέλο σε ένα αντιανεμικό των.. 9,90 ευρώ!

  Με τη βροχή να δυναμώνει φτάνω στη Wartena στις 19.44 της Παρασκευής.

  Αυτό ήταν ένα σοβαρότατο κοντρόλ. Κοντρολιέρης ο υπεύθυνος  brevets της Ολλανδίας. Μας μαγείρευε ο ίδιος και ένας συμποδηλάτης του, ρύζι, τοστ, μας κέρασαν ντόπιο ούζο, πορτοκαλάδα, καφέ, τσάι, πατατάκια, ένα κοντρόλ που άρμοζε στη φήμη ενός 1200αριού.

To καλύτερο κοντρόλ του brevet

  Στην Ολλανδία το καλοκαίρι νυχτώνει αργά, έχει φως ημέρας σχεδόν ως τις 23.00. Είχα τρεις επιλογές:

  Α) Να πέσω για ύπνο και να φύγω το πρωί για να είμαι οριακά στο 90ώρο

 Β) Να πέσω για ύπνο και να φύγω χαράματα, υπολογίζοντας να φτάσω στο Zwolle (τερματισμός) γύρω στις 10.00

 Γ) Να πέσω για ύπνο για καμιά ώρα και να φύγω πριν νυχτώσει (κατά τις 22.00) για να φτάσω απόψε.

  Η Α απορρίφθηκε διότι θα ήμουν οριακά από χρόνο και δεν έλεγε να παίξω με κάποιο πιθανό λάστιχο και να χάσω το homologation

  Έμεινα ανάμεσα σε Β και Γ. Και επειδή η προηγούμενη νύχτα πήγε καλά διάλεξα το Γ. Μισώ και τα πρωινά ξυπνήματα. Τους λέω λοιπόν να με ξυπνήσουν στις 21.30 ώστε να φύγω μέρα, και πάω να πέσω μέσα στα αποδυτήρια του γηπέδου μπάσκετ με ένα ψευτοστρώμα και μια ψευτοκουβέρτα.

Wartena (1123,5) – Zwolle (1216,1 – Σάββατο 14.00)

 It’s the final countdown

  Τελικά κοιμήθηκα γύρω στα 15 λεπτά, τέτοια η αγωνία. Στις 21.45 είχα ξαναφάει και πάρει τοστάκια για το δρόμο και φεύγω (μόνος εννοείται) και με μία ώρα φως ημέρας.

  Ξεκινώ με σκοπό να κάνω όσο πιο «κιλόμετρα» πριν πέσει πίσσα σκοτάδι (και το βράδυ με την ίδια ταχύτητα πήγαινα [βλ. δυναμό], αλλά για ψυχολογικούς λόγους).

Φεύγοντας από Wartena

  Αλλά σε άλλη μια περίεργη διασταύρωση που δεν την είχε το roadbook (τυχαίο; Δεν νομίζω!), αργώ πολύ και με πιάνουν 2 παλικάρια με χαμηλά (δυστυχώς για μένα) recumbent. Και οι 2 με gps οπότε αποφασίζω να πάω μαζί τους (και να τσεκάρω το routesheet που και που), αφού είδα πως πάνε και με το ρυθμό μου, ίσως λίγο πιο τσιμπημένα.

  Πόλυ μπλα μπλα, μιας και ο ένας από τους δύο, o Gert, είχε τρελή όρεξη για κουβέντα, και περνούσαν τα χιλιόμετρα νεράκι. 68 πριν από το τέλος περνάμε έξω από μια κατοικία, που ο ιδιοκτήτης είχε κρεμάσει ένα πανό “GO LOWLANDS GO, ZWOLLE 68KM”.

Άντε 68 λέμε!

  Σταματήσαμε, τον φωνάξαμε έξω και τα είπαμε. Έπειτα είχε μια ευθεία περίπου 10 χλμ δίπλα από ένα κανάλι(!!!!) όπου την πήγαμε πολύ γρήγορα, δεδομένης της κατάστασης μας. Ταχύτητες γύρω στα 30 χλμ/ω δεν είναι συνηθισμένες μετά από 1150 χιλιόμετρα, και φάγαμε τη 10άρα σε κάτω από 20λεπτο.

  Μέτα από μερικά επιβαλλόμενα διαλλείματα για τις ελαφρές φυσικές μας ανάγκες, φτάσαμε στο 10 πριν από το τέλος. Χιλιόμετρα λαβύρινθος, όλο στροφές και στενάκια. Στο 8 σκέφτηκα «άντε! Σπίτι – μέτρο Άγιος Δημήτριος», στο 3 «πάμε πλατεία Γλυφάδας – Σπίτι έμεινε», μέχρι το τέλος.

  Όταν τα παιδιά μου είπαν 500 μέτρα δεν το πίστευα. Λέω θα έχει λάθος το gps πάλι, καθώς δεν έβλεπα φώτα. Αλλά ήταν 500 μέτρα.

  Φτάνουμε έξω από το ZDC - Landslede (αν θυμάμαι καλά το όνομα), το κλειστό γήπεδο που ήταν η εκκίνηση, το ενδιάμεσο κοντρόλ και ο τερματισμός στο Zwolle στη 01.46. Φωτογραφία με τον Gert για τα 80 τελευταία χιλιόμετρα, που τα καταευχαριστήθηκα.

Έκτωρ και Gert, αληθινά σκυλιά και πολύ μπλα μπλα

  Πέρασα τέλεια, ξεπέρασα τα όρια και τους φόβους μου, Θέλω κι άλλα μεγάλα. Εντός και εκτός της χώρας μας

 Όχι, δεν θα ξαναέκανα το συγκεκριμένο. Πολύ pave, κακά κοντρόλ (ήταν φθηνό βέβαια το κόστος συμμετοχής), και σχεδόν καθόλου μέρος να ξεκουράσω τα πόδια μου… Μια κατηφόρα βρε παιδιά! Ας είναι με την ανηφόρα μαζί!

Η κάρτα μου

  Μεγάλοι σύμμαχοί μου

·     το δυναμό Schmidt SON delux, με το supernova Ε3 triple led φωτάκι του που μου έκαναν τις 3 νύχτες μέρα.

·     Ο χάρτης ΜΟΥ, που τον είχα προαγοράσει και ήξερα χοντρικά από πού περνάμε. Τον συμβουλεύτηκα ουκ ολίγες φορές

·     Τα κολάν με λεπτό μαξιλαράκι. Περί ορέξεως κολοκυθόπιτα, αλλά με καταβολεύουν τα πιο φτηνά!

·     Ο ελβετικός σουγιάς με ψαλίδι και μαχαίρι… Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα κόψεις το περίφημο κουτάκι από «amiten»

·     Τα παυσίπονα μου, τα οποία στις παρενέργειες δεν έχουν υπνηλία. Πονοκέφαλοι από τον ήλιο, δεν χρειάζονται

·     Τα παγούρια του λίτρου. Με 2, αρκετό νερό για 100 χιλιόμετρα (ή από κοντρόλ σε κοντρόλ)

·     Το κινητό τηλέφωνο mp3 player. Γιατί να μπλέκομαι με 2 συσκευές όταν μπορώ να κουβαλάω μία;

·     Η Βαζελίνη

·     Τα χαρτομάντιλα

·     Η (κομμένη) οδοντόβουρτσα (να μην πιάνει χώρο) μαζί με την ταξιδιωτική οδοντόκρεμα. Με τόσες βλακείες που τρώμε, κάθε βράδυ και πρωί ένιωθα καλύτερα με καθαρά δόντια.

·     Τσάντα πίσω, με μεγάλες τσέπες (χωρίς φερμουάρ). Δε χρειαζόμουν καν τις τσέπες τις μπλούζας

·     Και άλλα ίσως, αλλά να λέμε και κάτι από κοντά!

Ευχαριστώ: Όσους επικοινώνησαν μαζί μου και μου έδωσαν θάρρος. Όσους με σκέφτηκαν. Όσους με ανέχονται!

Φιλάκια γεια, τα λέμε στο επόμενο!

Τέλεια, ας πέσω τώρα για ύπνο