Σπαρτακιάδα.... για σκεφτείτε το λίγο ... ο Γύρος της Ελλάδας έχει 18 διοργανώσεις.... η Σπαρτακιάδα, του χρόνου, 25...!! ένα τέταρτο αιώνα ιστορία... για κάθε ποδηλάτη (πρώην αγωνιάρη ή όχι) πάνω από 30 (τους πιτσιρικάδες δεν νομίζω ότι τους ενδιαφέρει).... είναι κάτι που πρέπει να δοκιμάσει έστω για μια φορά στη ζωή του...!!
κατά τα λοιπά ο καιρός σύμμαχος, η διοργάνωση άψογη, οι εθελοντές και οι προσφορές τους μεγάλες και συγκινητικές, ο συναγωνισμός μεγάλος (το πελοτόν με πολλά κέφια.. έπινε αίμα...), μάσες ξάπλες και Ξηροκάμπι... όλα σούπερ....!!!
Σκοπός μου ήταν να είμαι πιο ανταγωνιστικός από πέρυσι και βέβαια, να τερματίσω όσο πιο ψηλά μπορεί το τομάρι μου να φτάσει στην κατάταξη. Σίγουρα το κατάφερα. Ξεκίνησαμε από το καλλιμάρμαρο με εμένα να αισθάνομαι πιο χαρούμενος από πέρυσι, γιατί φέτος είχα μαζί και άλλους μπλέδες. Μέχρι να φτάσουμε στην εθνική οδό, ήταν μία όχι ευχάριστη διαδικασία. Βγαίνοντας στην ε.ο. και με αποκορύφωμα τα περάσματα από τα τούνελ, άρχισε να στρώνει το πράγμα. Σε καμία στιγμή οι εξαιρετικοί άνθρωποι με τις μοτό, ο αλυτάρχης και η τροχαία δε μας άφησαν να νιώσουμε εκτεθειμένοι, νομίζω. Έρχεται επιτέλους η στιγμή για την πραγματική εκκίνηση, μετά την κόρινθο. Εκεί θα καταλάβαινα το ρυθμό που μου επέτρεπαν οι δυνατότητές μου να κρατήσω στον αγώνα των 250 χλμ, που ακόμα είχε μπροστά άλλα 160. Το πρώτο γκρουπ δεν ήταν για τα δόντια μου και αυτό φάνηκε στην πρώτη παρατεταμένη ανηφόρα. Να είστε σίγουροι ότι έχουμε δύο-τρεις εξαιρετικούς αθλητές, με δυνατότητες να κινηθούν συνεχώς στην κορυφή του αγώνα. Φάνηκε στην πράξη. Εγώ συνέχισα στο δεύτερο γκρουπ, που μου ταίριαζε καλύτερα όσο κρατούσε η ισιάδα. Είχε μέσα βαγγέλη τασιό και τζέβε. Μαζί στο σφράγισμα στους μύλους και δρόμο. Το γκρουπ χρειαζόταν λιγότερες ανάσες και επέλεξα να μην αγχωθώ τόσο για να φύγω, αφού ήξερα ότι ερχόταν αμέσως η γνωστή ανάβαση για τον αχλαδόκαμπο, όπου κρίνοντας από την εμπειρία μου δε θα έμενα μαζί τους για πολύ. Βρήκα το βαγγέλη κορακά, που ταλαιπωρήθηκε από εκτροχιασμένη αλυσίδα και ξεκινήσαμε μαζί. Επέμενε ότι δε μπορούσε να φύγει μπροστά μου στην ανηφόρα και τον πίστεψα μέχρι να τον ξαναδώ στην τρίπολη, αφού παραδόξως ευχαριστήθηκα τη συγκεκριμένη ανάβαση που ολοκλήρωσα με τσιμπημένο, ικανοποιητικό βαθμό. Στην τρίπολη, όπως και πέρυσι και ίσως παραπάνω φέτος, οι άνθρωποι του κοντρόλ μας καταϋποχρέωσαν με την περιποίηση και τα χαμόγελά τους. Το γκρουπ του τζέβε ξαναναχωρεί νωρίτερα, έχοντας φτάσει νωρίτερα, και παρά την παραίνεση του κώστα να φύγω μαζί τους, επιλέγω ξανά λίγες παραπάνω ανάσες και συνεχίζω με κορακά, ο οποίος έδειχνε να μην είναι ο εαυτός του.
Ξεκινάμε το τελευταίο σετ ανηφόρας, που πέρυσι με είχε κάνει να μη βλέπω την ώρα να τερματίσω, έχοντας χάσει την ικανοποίηση του αγώνα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε και φέτος. Έβαλα τις φωνές στο βαγγέλη για να μη με περιμένει και να πιάσει μόνος του το γνωστό καλό ρυθμό του και αποφάσισε να απομακρυνθεί. Από τότε και μετά συνέβησαν χημεία και τέρατα. Κατεβάζω ένα τούμπανο τζελάκι μέσα στη μοναξιά μου, με καφεϊνη (πέταξα τη συσκευασία και δε διάβασα μήπως περιείχε και κοκαϊνη) και δαιμονίστηκα. Μάζεψα μερικούς στην ανηφόρα, μαζί και με το βαγγέλη και άλλους δύο πιο πάνω, που πίστεψα ότι απλώς θα προσπερνούσα. Συνηθισμένος να προπονούμαι μόνος μου και βλέποντας το κομπιουτεράκι στο τιμόνι να δείχνει ωραιότατα νούμερα, άκουσα το ξερό μου το κεφάλι και δεν άφησα καθόλου το πετάλι, ούτε παραμέρισα για να μπει κάποιος άλλος μπροστά. Αγνόησα την παρουσία τους, αλλά αυτοί δεν έκαναν το ίδιο, αφού εκμεταλλεύτηκαν άριστα το ενθουσιώδες τράβηγμά μου και όταν εμφανίστηκε η τελευταία ανηφόρα σαδιστική μπροστά μου, διαπίστωσα έμπρακτα και με υπογραφή τη χαζομάρα μου, την όποια διέπραξα εις γνώση μου. Τί να κάνω όμως, γούσταρα.. Με περνάνε αυτοί, με περνάει και ο βαγγέλης, που είχε αναλάβει και φρεσκαριστεί, ευτυχώς. Κατάλαβα ότι το νίτρο από το τζελάκι είχε σωθεί μετά από 30 πανέμορφα χιλιόμετρα και το μόνο που κατάφερα ήταν να περάσω ξανά τον έναν από τους δύο άλλους, που έκοψε πολύ στις κατηφορικές στροφές. Πλέον έμενε το κατέβασμα για τη σπάρτη, με την καλή άσφαλτο και τις κατηφορικές στροφές. Μπαίνω μόνος στη σπάρτη και βάζω τα τελευταία βαριά μου πατήματα για να τερματίσω, κάτι που με άρχισε να με συγκινεί. Τη χαρά μου έκοψε, όμως, εκείνο το παλιοβανάκι που φρόντισε να μπει μπροστά μου για να τερματίσω χωρίς να δω την καρό σημαία, ΓΜΤ!!!!! Όμως, εντάξει, δε με πείραξε παραπάνω, αφού ήξερα ότι είχα βελτιώσει το χρόνο μου σημαντικά και ήμουν καλύτερος από την πρώτη μου σπαρτακιάδα.
Η επόμενη αγωνιστική μέρα ήταν καλύτερη για μένα, αφού την ευχαριστήθηκα περισσότερο με τον τρόπο που έτρεξα. Όλη η δράση επικεντρώνεται από τη στιγμή του ελεύθερου και μετά, αφού πριν απλώς φρόντισα να κρατηθώ σταθερά κάπου στο μέσο του ενιαίου γκρουπ. Μετά το ελεύθερο διαπίστωσα πάλι ότι από πέρυσι είμαι βελτιωμένος. Δε μπόρεσα βέβαια να μείνω στους πρώτους, αλλά από τη στιγμή που ξεκαθάρισαν τα γκρουπ στα τελευταία πέντε-έξι χιλιόμετρα, δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να χαλαρώσει, ούτε να χάσει άλλες θέσεις στο ανηφορικό κομμάτι, που ευτυχώς για μένα δεν κρατάει πολύ, αρκεί να μην σκάσει κανείς νωρίς. Από εκεί και μετά μόνο ανέβαινα, έπιασα κάποιους ποδηλάτες πιο μπροστά που με κουβάλησαν για μερικές εκατοντάδες μέτρα, αλλά από εκεί και μετά ήταν η δική μου στιγμή, αφού ανέλαβα κεφαλή, μην αφήνοντας να με περάσει κανείς μέχρι το τέρμα και χαρίζοντας στον εαυτό μου έναν ωραίο και δυνατό τερματισμό, με πάντα συγκινητικό και αληθινό χειροκρότημα από τους θεατές. Ένιωσα πραγματικά ωραία.
Στα καλά του διήμερου αναφέρω την τόσο καλή οργάνωση της αγαπητής μας ΠΕΠΑ, τις ώρες εκτός ποδηλάτου που περάσαμε στο δείπνο, στην απονομή και στο παγωτατζίδικο το σάββατο, στην πλατεία ξηροκαμπίου την κυριακή, με παρέα πολλούς φίλους και εξαιρετικούς χαρακτήρες, που χαίρομαι που έχω γνωρίσει. Για άλλη μία φορά, το άλογο έκανε άψογα τη δουλειά του και δε με προβλημάτισε πουθενά. Το χάρηκα.
Και για άλλη μία φορά διαπίστωσα τα ίδια με πέρυσι χάλια: τους μάγκες που δεν ξέρουν από σειρά και έρχονται να φορτώσουν το ποδήλατό τους στο τρέηλερ από την πίσω πόρτα (ο τρόπος του ελληναρά), όταν εγώ και μερικοί άλλοι περιμένουμε υπομονετικά, όντας ήδη δίπλα στο τρέηλερ κάνα δεκάλεπτο πριν να κάνουν τη δουλειά τους οι άψογοι άνθρωποι του λεωφορείου. Και να μην ξεχάσω ότι οι προ, εκτός από την παραπάνω συμπεριφορά, φρόντισαν να σπείρουν τα σκουπίδια από τις μπάρες και τα τζελάκια τους στο δρόμο προς τη σπάρτη. Τελικά και οι ποδηλάτες είμαστε τα ίδια θκατά με αυτούς που ανοίγουν την πόρτα και αδειάζουν το σταχτοδοχείο με τα αποτσίγαρα στην άσφαλτο. Αρκεί να είμαστε προ. Συγχαρητήρια σε όλους του μπλέδες και τους φιλικά προσκείμενους. Ας συνεχίσουμε, με έμπνευση τους βετεράνους της ΠΕΠΑ, με την ψυχή του πιτσιρικά. Με υγεία και του χρόνου.
Mπράβο ρε Δημήτρη. Μπράβο σε όλους που κρατούν τη σημαία της μπλε ομάδας ψηλά. Μας κάνετε να ζηλεύουμε. Του χρόνου στη επετειακή ελπίζω να είμαστε όλοι εκεί...
Εγώ θα ξεκινήσω λίγο διαφορετικά. Για μένα η Σπαρτακιάδα ήταν το ποδηλατικό αποκορύφωμα ενός χρόνου παρέα με τους μπλε (πέρυσι τέλη Σεπτεμβρίου ήταν που έκανα πρώτη φορά ποδήλατο μαζί σας). Μέχρι τότε είχαν προηγηθεί τρία στοιχειώδη ποδηλατικά χρόνια στην Ξάνθη, όπου έκανα το πολύ 2 φορές ποδήλατο την εβδομάδα σε αποστάσεις 40-60 χιλιομέτρων και μόλις δύο προπονήσεις των 80 χλμ συνολικά. Τότε δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι την αμέσως επομένη χρονιά θα έκανα 3 Brevet των 200 χλμ, και μία Σπαρτακιάδα (την οποία την είχα σαν ένα μακρινοοοοό όνειρο). Τα συναισθήματά μου από τη Σπαρτακιάδα ήταν ανάμεικτα. Πρέπει να ομολογήσω ότι λόγω του χρονικού περιορισμού αισθανόμουνα τις τελευταίες μέρες αρκετή ανασφάλεια. Στα τελευταία χιλιόμετρα όμως ήμουν συγκινημένος βλέποντας τη Σπάρτη και κατεβαίνοντας με 60 χλμ/ώρα (πέρασα και ένα μηχανάκι το οποίο με ρώτησε από που ερχόμουνα και όταν του απάντησα από Αθήνα έμεινε κάγκελο) και πίστεψα επιτέλους ότι το όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα, αφού ακόμα και τρέχοντας με τα πόδια θα προλάβαινα το χρονικό όριο. Το τελευταίο κομμάτι ποδηλάτισα μαζί με τον Φραγκίσκο και τον Γιάννη τον Τσίγκα (εξαιρουμένου των τελευταίων χιλιομέτρων όπου έμεινα πιο πίσω) τους οποίους ευχαριστώ για την παρέα γιατί μετά τα 200 χλμ είχα ανάγκη από την παρέα τους. Από την άλλη όμως, δεν με ικανοποίησε η απόδοσή μου (σχήμα οξύμωρο για πρώτη φορά), το οποίο καταδεικνύει ότι έφτασε η ώρα να κάνω ένα ξεκόλλημα και να ανέβω λίγο παραπάνω στην κατηγρορία των χλαπατσαίων ποδηλατών. Αυτό έχει σχέση όχι μόνο με τη σωματική ικανότητα αλλά και με την τεχνική της ποδηλασίας (ειδικά στο δεύτερο είμαι πολύ πίσω αδικώντας πολλές φορές και τις όποιες ικανότητές μου). Α ρε DS που μου χρειάζεται!!! γιατί μάλλον φαίνεται ότι είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως, ειδκά στο πως να κολλάω στα γκρουπ. Ρε παιδιά βαρέθηκα να τραγουδάω το γνωστό τραγούδι "γιατί είμαι μόνος είμαι μόνος είμαι μόνος μου... και μόνος μου γυρνάω" Τη συμμετοχή και τον τερματισμό μου λοιπόν τα αφιερώνω στην όμορφη παρέα των μπλε που πέρα από καλούς ποδηλάτες έχει και εξαιρετικούς χαρακτήρες. Τα αγωνιστικά τα αφήνω στους άλλους γιατί μάλλον οι δικές τους αφηγήσεις θα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Και εις άλλα με υγεία.
ΥΓ. Η σημερινή αποκατάσταση είχε γκουρμέ μενού: γουρουνοπούλα, τάκο, χωριάτικη φέτα σπιτική και πατάτες όχι τυποποιημένες και φυσικά παγωμένες μπύρες. Και όλα αυτά στην πλατεία του Ξηροκαμπίου κάτω από έναν πλάτανο με εξαιρετική παρέα (Φραγκίσκο πιστεύω να βρήκες κανένα Ιταλικό εστικατόριο στο Ξηροκάμπι ΧΑ,ΧΑ,ΧΑ...). Πιστεύω επίσης ότι Ο Pit και ο Γιάννης ο Τσίγκας θα σας εξιστορήσουν το χρονικό ενός ανεκπλήρωτου συνωμοσιακού σεναρίου για τον αγώνα του Ξηροκαμπίου.
@Alexandros Αποκατάσταση με πρωτεϊνη, σπιτικές πατάτες και πολύ μπύρα έκανα κι εγώ. Αλλά στους Μύλους ;-) Αλλα πριν φάμε κάναμε και μια δύο αναγνωριστικές διαδρομές για τα brevet του 2013/14 πέριξ της Τρίπολης... Αμετανόητοι αυτοί οι σκληροπυρηνικοί μπρεβεταδες...
20 χλμ πριν το ελεύθερο όπου μερικοί δυσκολεύτηκαν να ακολουθήσουν στις ανηφόρες του Μυστρά και μετά 8 χλμ ελεύθερο. Τα πρώτα 3 χλμ με κλίση 3 - 5 % και μετά κατηφόρα και ευθεία με τεχνικές στροφές.
"Αγώνα της μιας ανάσας" (μεταφορικά) θα τον χαρακτήριζα...
Tι να πει κανεις για την Σπαρτακιαδα? Ηταν και για εμενα ενα μακρινο ονειρο... ειναι μια εμπειρια που οπως εχει πει και ο Φραγκι καθε ποδηλατης που κανει μεγαλες αποστασεις πρεπει να βιωσει μια φορα τουλαχιστον στη ζωη του.Ειναι μια γιορτη για το ποδηλατο. Σε γενικες γραμμες ειναι σαν ενα μετριας δυσκολιας 200αρι μπρεβε,οσον αναφορα τα υψομετρικα, με μπονους 50χλμ που πρεπει να ολοκληρωθει σε 12 ωρες. Τα περασματα και ο τερματισμος μου διμιουργουσαν ενα αγχος,δεδομενου οτι στην Αττικη με τους Δημητρηδες ειχαμε κανει 11 ωρες!(με σταση στον Μωραιτη 1-1,5 ωρα).Οποτε αν θα καταφερνα να τερματισω θα εφτανα ορικα στις 12 ωρες. τελικα τα πραγματα πηγαν πολυ καλυτερα απο οτι φανταζομουνα... το υπολογιζω καπου μεταξυ 10.30-10.40 μικτος ποδηλατικος χρονος. στα συν(+) -η πολυ καλη παρεα και τους ευχαριστω πολυ! -ο ρυθμος που πιασαμε με τον Παναγιωτη,τερματισαμε σε παρα πολυ κατασταση και θα μπορουσαμε να συνεχισουμε για καποια χλμ ακομα... -τα ενεργειακα μασωμενα τζελ. -ο πολυ καλος καιρος -η αριστη διοργανωση,αξιζουν πολλα μπραβο σε ολους τους -η απιστευτη αισθηση να ποδηλατεις στη εθνικη οδο! στα πλην(-) -Η Σπαρτακιαδα δεν προσφερεται για γαστρονομικες ανυσηχιες τυπου μακαροναδας,σουβλακιων,γουρουνοπουλας και λοιπων αμνοεριφιων...λογω στενοτητας χρονου... αν με ακουσει και κανεις που δεν με ξερει θα νομισει οτι ειμαι καμια 100στη κιλα... Να ειμαστε καλα και του χρονου!
να κάνω και εγώ λίγο αγωνιστική περιγραφή.... μετά την Κόρινθο και μετά τα 80 κάτι χλμ. της 'εισαγωγής', που κύλησαν σαν ένα ωραίο χαλάρωμα, ευτυχώς χωρίς απρόοπτα, παράλληλα χάρηκα τον ωραίο καιρό και την καλή παρέα και κουβεντούλα, άρχισαν τα πράγματα να σφίγγουν λίγο. ο τρόπος που θα γινόταν ο φετινός αγώνας (...'γιατί τον ήξερες και από πέρυσι' θα μου πείτε), με το ελεύθερο να δίνεται ακριβώς μετά την Κόρινθο, και το πελοτόν (γκρουπ στα Ελληνικά)σε μεγάλα κέφια, εξασφάλιζε αυτό που τελικά συνέβει.... ΧΑΜΟΣ... αφού τελικά έφτασα με το γκρουπ (να μιλάμε Ελληνικά..) στους Μύλους (το 1ο γκρουπ, ξέχασα να συμπληρώσω...), έπρεπε να σφραγίσουμε και να πάρουμε νεράκι-μπανανούλα και να συνεχίσουμε.... χμ.... δεν ξέρω τι έγινε, πάντως οι συνάδελφοι πρέπει τα νερά να μην τα είπιανε, αλλά να έριξαν πάνω στα ρούχα τους κατευθείαν για να απορροφηθούν σιγά σιγά από την επιδερμίδα, και έτσι να μην χάσουν χρόνο.... επίσης τις καρτούλες τους πρέπει να τις σφράγισαν μέσα στη τσέπη, καθώς και την μπανανούλα (όσοι πήραν...)είδα να την έχουν πιάσει στα δόντια....
...έτσι αφού τελείωσα κι εγώ με το καλό, είδα να σχηματίζετε πάλι το γκρουπ (λιγότερο από το μισό) κάπου 200-300 μέτρα πιο μπροστά.... καλά κρασιά.... μου την έσπασε... και έτσι αποφάσισα να πνίξω τον πόνο μου με κανα φίλο... ο μόνος εύκαιρος εκείνη τη στιγμή ήταν ο Δημήτρης Λαζαρίδης (Jim Lazo στα Ελληνικά), που δεν τρέφει και μεγάλη στις ανηφόρες. ωραία είπα να μια καλή παρέα.... θα σε ανεβάσω εγώ το βουνό και θα τραβήξεις εσύ το ξηροκάμπι είπα... ρε δε μας χε@εις είπε... (παρόλα αυτά στο ξηροκάμπι βοήθησε τα μάλα και τερμάτισα αξιοπρεπώς...) έτσι ανεβήκαμε με τον Λαζο αλλά κάπου προς το τέλος (ακόμα δεν είμαι σίγουρος για το που ήταν αυτό το τέλος) της ανηφόρας βαρέθηκα και τον εγκατέλειψα... (κωλόπαιδο ε....) ανεβαίνοντας μόνος πια περνάει από δίπλα μου ο Γιάννης Πάλμος, φρέσκος και σφαιράτος (κάνει πολύ προπόνηση αυτός τελευταία..)... να μια καλή ρόδα λέω... κι έτσι ενώ ο Γιάννης είχε πιάσει το 3ο πρόγραμμα, εγώ ρούφαγα τ΄αυγό μου ή έκανα την πάπια αν προτιμάτε, και κάποια στιγμή πιάσαμε ένα γκρουπάκι με ποικιλία χρωμάτων και ονομάτων...
ο Πάλμος ήταν τουμπανιστάν και μας χαιρέτισε τον πλάτανο.... αφού συναντήσαμε μέχρι και σκασμένους από την πίεση αγωνιζόμενους να κείτονται στο πλάι του οδοστρώματος (βρώμα δεν βγάζω...) το γκρουπάκι αυτό με πήγε με ικανοποιητικό ρυθμό μέχρι το έμπα της Τρίπολης.. και λέω έμπα γιατί έχει σημασία, αφού χτυπήθηκα κι εγώ από μια καρφίτσα στο πίσω λάστιχο ακριβώς 50 μέτρα πριν το κοντρόλ. και λέω ακριβώς 50 μέτρα γιατί ενώ κάνω στην άκρη να αλλάξω λάστιχο, κανείς από το γκρουπ δεν λέει ότι σε 50 μέτρα( το τονίζω!! ) είναι το κοντρόλ.... φαίνεται δεν τους άρεσε έτσι κι αλλιώς η παρέα μου και ήθελαν να με ξεφορτωθούν (ορκίζομαι πάντως ότι τράβαγα κι εγώ στις αλλαγές...) θκατά λοιπόν.... μετά από πολλά λεπτά μοναξιάς και απογοήτευσης, άρχισαν να περνούν και κάποιοι αντίπαλοι, αλλά και κάποιοι φίλοι αντίπαλοι.... μέχρι που πέρασε κι ο θείος...!!! κάτσε θείο, φωνάζω, τελείωσα φωνάζω, περίμενε φωνάζω,!! έλα στο κοντρόλ μου λέει θα σε περιμένουμε..... ρε φούστη λέω θα μου βγει η ψυχή πάλι να τους πιάσω.... και πριν καλά καλά καβαλίσω και βγάλω το 11αρη να το κοντρόλ.... φτου για 50 μέτρα έφαγα 15 λεπτά τουλάχιστον σας λέω..... κι έτσι με την καλή παρέα του θείου Χάρη (για όσους δεν κατάλαβαν..) του Δόξα και του Παπαγεωργίου (από 18 Σπαρτακιάδες ο καθένας από τους τελευταίους....) φτάσαμε Σπάρτη με πολλά κλάματα από την πλευρά μου, ζόρι, αλλά και συναρπαστικές στιγμές που φαντάζομαι ότι έβαλαν σε σκέψεις τους άλλους τρεις για το τι 'πίνω'.... αα... ο Χάρης είχε ένα λάστιχο 4-5 χλμ. πριν τη Σπάρτη αλλά τον παρατήσαμε και φύγαμε (κωλόπαιδα...) έτσι αυτό που έμεινε από στη Σπαρτακιάδα ήταν (μετά το 83 χλμ.) πάτα σαν τρελός πάτα σαν τρελός πάτα πάτα πάτα.....
για το ξηροκάμπι θα είμαι σύντομος, αφού κι αυτό σύντομο ήταν.... τάπα τάπα τάπα τάπα....!!!! με τα συκώτια βγαλμένα!!! φάνηκε όμως για μια ακόμα φορά ότι οι 'άλλοι' (ξέρετε αυτοί οι καμιά 15αρια...) είχαν συκώτια καλύτερης ποιότητος για δεν έβγαιναν με τίποτα....
Ρε συ (Ναι! Σε σένα μιλάω)!. Συ ξέφυγες τελείως ρέι... Δλδ αν δε είχες και το λάστιχο και είχες αντιληφθεί τι ακριβώς παίζει (κι έκανες καλύτερη διαχείριση χρόνου) θα τερμάτιζες μαζί με τον Μάνο. Μη τον πέρναγες κιόλας...
Έχεις αγριέψει πολύ τώρα τελευταία.!
Άντε και στην επόμενη εύχομαι να σε δούμε στο 1ο γκρουπ με σπριντ για το ποιος θα κόψει 1ος το νήμα.!
Άπειρες περιγραφές, άπειρες εικόνες, άπειρα συναισθήματα... Δεν μπορώ παρά να περιγράψω συνοπτικά κάποια στιγμιότυπα και σκέψεις που δεν πρόκειται να ξεχάσω:
ΑΠΟ ΤΗ ΣΠΑΡΤΑΚΙΑΔΑ: 1.Σπαρτακιάδα = brevet πολυτελείας από άποψη δομής και οργάνωσης, που δεν υπάρχει δικαιολογία να μη τη χαρούμε για μια τουλάχιστον φορά στη ζωή μας. 2.Επίπεδο ποδηλατών και ανταγωνιστικότητα ψηλότερη από ένα brevet και χαμηλότερη από έναν αγώνα.Αντιπροσώπευση από όλη την Ελλάδα! 3.Δεν υπήρχε γενικά κλίμα για πολλές ποδηλατικές ομάδούλες και συνεργασίες.Ίσως χρειάζεται ωρίμανση και κορεσμός της ποδηλατικής μέθης που σου προσφέρει αυτό το γεγονός, για να γευτείς επιπλέον ικανοποίηση από τις ιδιαιτερότητες της διαδρομής, την παρέα, στιγμές χαλάρωσης κλπ, κλπ...Διαπίστωσα πάντως ότι η παρεούλα τω παλαίμαχων και πολύ έμπειρων ποδηλατών (Βαλμάς, Καλκάνης κλπ), επιδιώξανε και τερματίσανε όλοι μαζί εορταστικά. 4.Τελικά κάποιες μικρές λεπτομέρειες μπορεί να κοστίσουνε πολύ.Στο 120 μου έπεσε το παγούρι, έχασα το γκρουπ μου που ταίριαζα απόλυτα και έκανα 1 ώρα εξοντωτικό ποδήλατο να το ξαναπιάσω. 5.Η επαφή μου με τους παλαίμαχους της Σπαρτακιάδας για 2 περίπου ώρες ήταν για μένα μάθημα αφομοίωσης της φιλοσοφίας και του οράματος που είχαν οι εμπνευστές της (εορταστικό κλίμα, συνεργασία, άμιλλα, καλή προετοιμασία,΄ρυθμός σύμφωνα με το τεραίν κλπ...). 6.Η Σπαρτακιάδα δεν τελειώνει στον τερματισμό, αλλά όταν βγαίνεις από το πούλμαν της επιστροφής.
ΑΠΟ ΤΟ ΞΗΡΟΚΑΜΠΙ: 1.Το απερίγραπτο σενάριο του Γιάννη (Τσίγκα) της εξόντωσης των πολύ δυνατών της Γ' κατηγορίας μας χάρησε πολύ γέλιο...αλλά μέχρι εκεί... 2.Δεν πρόλαβα καν να σκεφτώ τι έγινε τη στιγμή που δόθηκε το ελεύθερο, γιατι δευτερόλεπτα μετά έχασα από μπροστά μου το γκρουπ των δυνατών. 3.Ξύπνησα, άρχισα να καβαλάω διάφορους λαχανιασμένους, και καταλήγω κολλημένος με τον Βασίλη (Πετρόπουλο)που είχε πολλά κέφια, τον Γιάννη (Τσίγκα) και έναν άγνωστο.Τα επόμενα λεπτά μέχρι το τερματισμό ισοδυναμούν με έκκριση αδρεναλίνης που αντιστοιχεί σε ελεύθερη πτώση (που δεν έχω κάνει ποτέ)... 4.Κάποιες απερίγραφτες περιγραφές, είναι μάλλον σημαντικότερες, όπως η τρομερή παρέα που κάναμε μεταξύ μας...
Στιγμές ζωής, που θα θέλαμε να θυμόμαστε πάντα. Η έκκριση αδρεναλίνης του φινάλε του ξηροκαμπίου ήταν και για μένα έντονη. Τα έκανα πάνω μου από την προσπάθεια και τη χαρά μου. Παρατήρησα όταν σταμάτησα να στίβω το όνιξ μου ότι έτρεμαν τα χέρια μου από τους ώμους και ότι δε μπορούσα να μαζέψω το χαζό, λαχανιασμένο χαμόγελό μου! Και για άλλη μία φορά, κάναμε φανταστική παρέα εκτός σέλας. @periklis: θα γκρινιάξω.
Μπράβο σε όλους φαίνεται ότι το ευχαριστηθηκατε όλοι γκρινιάρηδες και μη! συγχαρητήρια και στον Μάνο που κατάφερε να κάνει τον 15 καλύτερο χρόνο στους 222!!! Ελπίζω να ήταν αυτός ο στόχος σου και να σταματήσεις να κοπανιεσε μόνος σου στην παραλιακή!
Να γράψω και γω την εκθεσούλα μου. . Στους Μύλους αποχαιρέτησα το πρώτο group, το οποίο την έκανε αέρα την ώρα που σφράγιζα.Ημουν μαζί με τον Χρήστο , ο οποίος μέχρι να φτιάξω τα νεράκια μου ,την είχε κάνει και εκείνος! Τον έβλεπα από πίσω που πέρναγε κάποιους και πάτησα στην ανηφόρα για να τον πιάσω και να συνεχίσω ... Οπως και έγινε..Μου έδωσε την ευχή του και πάτησα αρκετά με ρυθμό , περνώντας κάμποσους ποδηλάτες..Στο τέλος έδεσα για λίγο με κάποιους και επιχειρήθηκε να κάνουμε ρολόι .. Μάταια όμως γιατί κάποιοι ήταν πολύ κουρασμένοι.. Φτάσαμε Τρίπολη .. Κάποιοι έφυγαν αμέσως .. Για άλλη μια φορά διαπίστωσα ότι έμεινα μπουκάλα! Καλύτερα όμως γιατί στην ουσία από την Τρίπολη και μετα ήταν το αποδοτικότερο κομμάτι για μένα ! Ολομόναχος, ξεκίνησα.. Αρχικά έβαλα στόχο να πιάσω 2 ποδηλάτες με τους οποίους φτάσαμε μαζί στην Τρίπολη , αλλά την κάνανε αμέσως.. Είχαν κάνει ήδη διαφορά καμια 500αριά μέτρα ..Μετά από αρκετό πάτημα στην ευθεία τους έφτασα..Μου πρότειναν να συνεχίσουμε μαζί.. Έλα όμως που αμέσως άρχιζε η ανηφόρα και σηκώθηκα για ορθοπέταλο με δίσκο!!. Τα παιδιά δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν και μου φώναξαν να πατήσω και να φύγω,..Έτσι και έγινε με συνέπεια να μείνω και πάλι μόνος,..Μετά από ώρα διέκρινα μπροστά μου ένα γρούπ με καμια 12αριά ποδηλάτες που ανέβαινε τρενάκι...με αυτοκίνητο του cyclist να τους ακολουθεί.. .Ο επόμενος στόχος! Πλακώνομαι όσο μπορώ με στόχο να τους φτάσω πριν τελειώσει η ανηφόρα..Μετά από κάμποση ώρα το καταφέρνω και αυτό! Στην αρχή σκέφτηκα να κουρνιάσω πίσω τους για να ξεκουραστώ για λίγο..Όταν όμως πλησιάσα αρκετά , διαπίστωσα ότι ο ρυθμός μου ήταν αρκετά πιο γρήγορος, οπότε σφίγγω το τιμόνι και βαράω ακόμα πιό δυνατά.. Αρχίζω να περνάω όλο το γκρουπ σταθερά , και με το που φτάνω μπροστά σφίγγω και τα δόντια και δίνω ότι έχω επιταχύνοντας! Κανείς δεν ακολούθησε! Άρχισα να κάνω διαφορά από το γκρούπ,, η οποία συνεχώς μεγάλωνε! Η μεγαλύτερη ικανοποίηση ήταν δε όταν ήδη είχα χάσει οπτική επαφή με τους πίσω και με πλησίασε το αμάξι του cyclist για να με ρωτήσει και τελικά να μου γεμίσει το παγούρι με νερό! Από κει και πέρα , κοπανάω και το τζελάκι μου και αρχίζω τρελλή κούρσα!! Στο τέλος της ανηφόρας ήταν ο αλυτάρχης και μου φώναξε εμψυχώνοντάς με, ότι τα βάσανα τελείωσαν!! .Άρχισα τρελλή κατάβαση με άγχος να μην με προλάβει το group.. Μετά από τις φουρκέτες έκανα και ορθοπέταλο στην κατηφόρα! Στην ευθεία ..ότι είχα.. Δεν αντιληφθηκα κανέναν κοντά μου μέχρι και τον τερματισμό ! 08:24 ο χρόνος μου.. Συγχαρητήρια σε όλους!!
Μετά τη περιγραφή του Μάνου...δεν έχω να πω τίποτα...
πρώτα θα πεθάνουμε όλοι μας...και μετά εκείνος...
μεγάλο respect από μένα...εγώ το ξανάγραψα...δε ζορίστηκα...η Σπάρτη βγήκε με 15 σφύξεις κάτω από το κατώφλι...και παίζει να είμαι πρώτη φορά συνετός στη ζωή μου...
με αυτά και με αυτά...ο Μάνος μου έριξε 30 ολόκληρα λεπτά...και να φανταστείτε πώς όταν θα φοράει τα πράσινα νούμερα εγώ ακόμα θα φοράω τα μπλε!!!!!
anyway...αν ζοριζόμουν όπως πέρσι...θα μου έριχνε 20 λεπτά...χαχαχαχαχα
προσωπικά happy...γιατί έβγαλα τα 160"αγωνιστικά" υπεράνετα...και τράβαγα όλη την ώρα...διάθεση να κυνηγήσω δεν είχα...ούτε και να ξεκολλήσω...
συγχαρητήρια σε όλους...8ώρες 20΄ για μένα...και μεικτά 8ώρες και 56 λεπτά...
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά για τους πολύ καλούς χρόνους, που μόνο τουριστικοί δεν είναι... Πολλά παιδιά γύρω στις 9 ώρες και το Μάνο να φλερτάρει με το 8, που θα το πλησίαζε ακόμα περισσότερο εάν κούρνιαζε όσο όλοι μας. Απίθανος!
η φωτογραφία πρέπει να είναι σίγουρα πριν από τον αγώνα .... κάνατε πρόβα για τη στιγμή της απονομής μεταλλείου πολύ ξεκούραστους και χαλαρούς σας βλέπω για να έχετε ήδη κάνει 260km !
θα ξεκινήσω με κάτι που μου είπε κάποιος ντόπιος την επόμενη ημέρα που κάτσαμε για ένα καφέ στο χωριουδάκι του Μυστρά!!
Τερματίσατε τον 'Αθλο μου είπε!!
Εκεί κατάλαβα πέρα απο τα καθαρά ποδηλατικά-αγωνιστικά τι σημαίνει η συμμετοχη και μόνο σε ένα τετοιο γεγονός!!
Στα καθαρά αγωνιστικά τώρα. Θα μπορούσα να πάω και καλύτερα ,δηλαδή 10-15 λεπτα πιο γρηγορα.Ας όψεται όμως μια ατυχία αλλά και φυσικά κάποια δικά μου λάθη.
Μεχρι την Κορίνθο το κλίμα εορταστικο-τουριστικο,ωραία βόλτα,χαζεύαμε και κανένα ωραίο ποδήλατο με το Χρήστο (DS) (ωραιο το Cannodale Χρήστο???) ,λέγαμε και καμμία μλκ πάλι με το Χρήστο (DS) (΄΄Ο,τι και να γίνει εμείς θα λέμε οτι πηγαίναμε κολλημένοι πίσω απο τον Καταπόδη 90χλμ, δεν τον αφήναμε να πάρει ανάσα΄΄)και τελικά φτάνουμε στην Κόρινθο.
Μιλάμε με το Χρήστο και μου λέει να πάμε κολλημένοι στο 1ο group και όσο πάει.Αυτό και έκανα,αισθανόμουνα δυνατός ,περνάμε τα μικρά ανηφοράκια μεχρι το Σολώμο και Χιλιομόδι και εγώ εκεί μέσα στο group.Κάπου μετα το Χιλιομόδι και πριν τη Νεμέα βλέπω και το Μάνο όποτε λέω πάμε καλά!!!
Πριν όμως το ανηφοράκι της Νεμέας (πριν τις γραμμές) μου φεύγει η αλυσίδα!! Κατεβαινω, καθυστερώ λίγο και μένω πίσω απο το group.To ανηφοράκι αυτό όμως έιναι μικρό για να καλύψεις την όποια διαφορα και μετα αρχίζει η κατηφόρα.Ετσι και βρίσκομαι σχεδόν μόνος να κυνηγάω το 1 group (λάθος μου).Στο τελείωμα της κατηφόρας πιάνω το ''θειο Χάρη'' και του λέω ΄΄παμε να πιάσουμε το Χρήστο'', κάνουμε μία-δύο αλλάγες αλλά μένει πίσω και ξαναβρίσκομαι μόνος μου να κυνηγάω το group.Περνάω το Άργος μόνος και συνέχιζα να πάτάω(λάθος) ,οπότε φτάνω στους Μύλους και αποφασίζω να περιμένω.
Απο το σημείο εκείνο και μετα αποφάσισα να ανέβω με το ρυθμό μου και με τον cosmo , ο οποίος ανέβηκε πιο δυνατά τον Αχλαδόκαμπο.Στην ανηφόρα πέρναγα κόσμο ,κάπου συνάντησα και τον Λέυτέρη τον Παπουτσα και τον ρωτάω πότε αρχίζει η κατηφόρα (χαχαχα).Πριν τη Τρίπολη φτιάξαμε ένα ωραίο groupακι και πήρα κάποιες ανάσες.Στην Τρίπολη βρίσκω τον cosmo που περιμενε σφραγίζουμε ,πίνω μια coca-cola και συνεχίζουμε παρέα.Στην ανηφόρα της Κερασίτσας φεύγω λίγο μπρόστα,ο cosmo μου λέει να μην περιμένω ,εγώ περιμένω,με περνάει (αφηνιασμένος λόγω gel!!) και μένει μπροστα για πολλα χλμ , εγώ κολλημένος απο πίσω.Όντας κουρασμένος ο cosmo, στο τελευταίο ανηφορι τον περνάω και κατέβαινω (για τα δικά μου δεδομένα-φόβους) πολύ γρήγορα (65-67 km/h).Λίγο έξω απο την Σπάρτη πιάνω το Χάρη και τελικώς τερματίζουμε μαζί (μεγάλη μου τιμή)
Kάπως ετσι κύλησε η πρώτη μου Σπαρτακιάδα.
Πέρασα υπέροχα,το ευχαριστήθηκα,έκανα κάτι το οποίο δεν φανταζόμουνα ο,τι θα κάνω πριν απο κάποιους μήνες που ''έμπλεξα'' με την ωραία παρέα των Ble.
Είμαι τυχερός που κάνω ποδήλατο μαζί σας και σας ευχαριστώ γι αυτο!!
PS1.Πολύ γέλιο στην απονομή αλλα και πολύ περισσότερο στην πλατεία μετα. ''Έλα το δίμπαλο!!! και το τρίμπαλο!!
PS2.Θέλω να γίνω σαν το Μάνο!!!! (χαχαχα!) και σαν το DS!!! Μπράβο!!!!
Για μένα η Σπαρτακιάδα αυτή ήταν η καλλίτερη απ' όσες έχω λάβει μέρος, όχι λόγω επίδοσης-που δεν ενδιαφέρει και τόσο- αλλά λόγω της πολύ καλής παρέας που είχαμε! Η ποδηλασία σίγουρα δεν είναι ατομικό/μοναχικό άθλημα... εξαιρετική παρέα με Αλέξανδρο-ιδανικό συγκάτοικο και αμπιγιέρ ( τι θα έκανα αλήθεια χωρίς το¨"καυτό" σορτς; ), Φραγκίσκο, Πέτρο, Χρήστο και τ' άλλα παιδιά της μπλε ομάδας. Ένα γεμάτο ΣΚ που καταγράφηκε στο φάκελο "στιγμές για να θυμάμαι"... Για δε το "στρατηγικό σχέδιο για δυο" που τελικά δεν υλοποιήθηκε λόγω του χμ!χμ!... αστάθμητου παράγοντα μεταφοράς του "ελεύθερου" κατά μερικά χλμ υπόσχομαι να επανέλθω με βελτιωμένη έκδοση! Πάντως τον πρωταρχικό του στόχο να φέρει το γέλιο στα πρόσωπα και στη καρδιά μας νομίζω τον πέτυχε με το παραπάνω. Να 'μαστε καλά και του χρόνου και με μεγαλύτερη παρέα! see you boys!
νάτοι, νάτοι οι ΑΡΧΗΓΟΙ. Ρε τούμπανα, ρε λυσσασμένοι ποδηλάτες. Διαβάζω και έχω μείνει κάγκελο.... Ρε συ Φράνκι, πως μπορώ να ακυρώσω την εγγραφή μου.... ή φτιάξε κανα τμήμα αρχάριων / παμπαίδων, να πάω να γραφτώ εκεί...
ΕΥΓΕ σε όλους. . .. ...
....άιντε να δούμε και μεις πότε θα "κλείσουμε" ως ποδηλάτες.
18:20 - Η Βουλιαγμένης είναι μούσκεμα, έξω από το σπίτι μου ψιχαλίζει και τον ουρανό τον βλέπω φορτωμένο... Λέω να την κάνω κατά εργόμετρο μεριά... Sorry guys!
Για το Σάββατο παίζει και ανάβαση Κιθαιρώνα που διοργαργώνει ο Tzeve, δείτε και το σχετικό post http://www.cyclist-friends.gr/showthread.php?46036-%C1%ED%DC%E2%E1%F3%E7-%CA%E9%E8%E1%E9%F1%FE%ED%E1-%D3%DC%E2%E2%E1%F4%EF-13-%CF%EA%F4%F9%E2%F1%DF%EF%F5 Αν υπάρχει ενδιαφέρον από την παρέα (και μπορέσω οικογενειακά), νομίζω ότι θα ήταν μια ενδιαφέρουσα βόλτα (μάλλον crash test θα το ονόμαζα). Είναι από τις τελευταίες ευκαιρίες ανάβασης του συγκεκριμένου βουνού πριν μπεί ο χειμώνας.
ο Κιθαιρώνας είναι μαστ... όμως η διαδρομή του Τζεβελέκου θέλει και ένα 7ωρο στο νερό, το οποίο και δεν διαθέτω το Σάββατο αυτό.... αν θέλετε ανηφόρες, προετοιμασία για Χαλκίδα προτείνω τα συνηθισμένα... Υμηττό και επιστροφή από Βάρης για Λαγό, που είναι και μέστα πόδια μας.
αρκετά 'ταξίδια' έχουμε κάνει τελευταία. και έχουμε και το επόμενο......
από την άλλη ο Τζεβε είναι φίλος, οπότε όποιος φίλος θέλει, μπορεί να τον προτιμήσει...
Κι αν μου ψάχνεστε για πιο πολλά ζόρια, τότε... πριν την Ανάβυσσο ή το Σούνιο προσθέτουμε κι έναν πρωινό Λαγό στιφάδο έτσι για να ξεκινήσουμε δυναμικά. Κι αν έχουμε πόδια την επόμενη βδομάδα στη Χαλκίδα...γράψτε μου.
Με αναχώρηση max 08.00 από Μπλε(σε ότι παραλιακό κι αν κάνουμε), νομίζω πως θα έχουμε αρκετό χρόνο.
Του Τζεβελέκου το είδα κι εγώ αλλά δε με παίρνει χρονικά. Χρειάζεται το 7ωρο της προπόνησης συν 1,5 - 2 ώρες μετακίνηση από και προς το σημείο συνάντησης. 9 ώρες είναι πάρα πολύ δεδομένου ότι το επόμενο ΣΚ θα ξαναλείψουμε για Χαλκίδα.
Σπαρτακιάδα.... για σκεφτείτε το λίγο ... ο Γύρος της Ελλάδας έχει 18 διοργανώσεις.... η Σπαρτακιάδα, του χρόνου, 25...!! ένα τέταρτο αιώνα ιστορία... για κάθε ποδηλάτη (πρώην αγωνιάρη ή όχι) πάνω από 30 (τους πιτσιρικάδες δεν νομίζω ότι τους ενδιαφέρει).... είναι κάτι που πρέπει να δοκιμάσει έστω για μια φορά στη ζωή του...!!
ΑπάντησηΔιαγραφήκατά τα λοιπά ο καιρός σύμμαχος, η διοργάνωση άψογη, οι εθελοντές και οι προσφορές τους μεγάλες και συγκινητικές, ο συναγωνισμός μεγάλος (το πελοτόν με πολλά κέφια.. έπινε αίμα...), μάσες ξάπλες και Ξηροκάμπι... όλα σούπερ....!!!
μην χάσετε την επόμενη 25η επετειακή....!!!
μας βαζεις σε σκεψεις....
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγχαρητηρια σε ολους!
Η περιγραφή μου, μέρος 1ο
ΑπάντησηΔιαγραφήΣκοπός μου ήταν να είμαι πιο ανταγωνιστικός από πέρυσι και βέβαια, να τερματίσω όσο πιο ψηλά μπορεί το τομάρι μου να φτάσει στην κατάταξη. Σίγουρα το κατάφερα.
Ξεκίνησαμε από το καλλιμάρμαρο με εμένα να αισθάνομαι πιο χαρούμενος από πέρυσι, γιατί φέτος είχα μαζί και άλλους μπλέδες.
Μέχρι να φτάσουμε στην εθνική οδό, ήταν μία όχι ευχάριστη διαδικασία. Βγαίνοντας στην ε.ο. και με αποκορύφωμα τα περάσματα από τα τούνελ, άρχισε να στρώνει το πράγμα. Σε καμία στιγμή οι εξαιρετικοί άνθρωποι με τις μοτό, ο αλυτάρχης και η τροχαία δε μας άφησαν να νιώσουμε εκτεθειμένοι, νομίζω.
Έρχεται επιτέλους η στιγμή για την πραγματική εκκίνηση, μετά την κόρινθο. Εκεί θα καταλάβαινα το ρυθμό που μου επέτρεπαν οι δυνατότητές μου να κρατήσω στον αγώνα των 250 χλμ, που ακόμα είχε μπροστά άλλα 160. Το πρώτο γκρουπ δεν ήταν για τα δόντια μου και αυτό φάνηκε στην πρώτη παρατεταμένη ανηφόρα. Να είστε σίγουροι ότι έχουμε δύο-τρεις εξαιρετικούς αθλητές, με δυνατότητες να κινηθούν συνεχώς στην κορυφή του αγώνα. Φάνηκε στην πράξη. Εγώ συνέχισα στο δεύτερο γκρουπ, που μου ταίριαζε καλύτερα όσο κρατούσε η ισιάδα. Είχε μέσα βαγγέλη τασιό και τζέβε. Μαζί στο σφράγισμα στους μύλους και δρόμο. Το γκρουπ χρειαζόταν λιγότερες ανάσες και επέλεξα να μην αγχωθώ τόσο για να φύγω, αφού ήξερα ότι ερχόταν αμέσως η γνωστή ανάβαση για τον αχλαδόκαμπο, όπου κρίνοντας από την εμπειρία μου δε θα έμενα μαζί τους για πολύ. Βρήκα το βαγγέλη κορακά, που ταλαιπωρήθηκε από εκτροχιασμένη αλυσίδα και ξεκινήσαμε μαζί. Επέμενε ότι δε μπορούσε να φύγει μπροστά μου στην ανηφόρα και τον πίστεψα μέχρι να τον ξαναδώ στην τρίπολη, αφού παραδόξως ευχαριστήθηκα τη συγκεκριμένη ανάβαση που ολοκλήρωσα με τσιμπημένο, ικανοποιητικό βαθμό.
Στην τρίπολη, όπως και πέρυσι και ίσως παραπάνω φέτος, οι άνθρωποι του κοντρόλ μας καταϋποχρέωσαν με την περιποίηση και τα χαμόγελά τους. Το γκρουπ του τζέβε ξαναναχωρεί νωρίτερα, έχοντας φτάσει νωρίτερα, και παρά την παραίνεση του κώστα να φύγω μαζί τους, επιλέγω ξανά λίγες παραπάνω ανάσες και συνεχίζω με κορακά, ο οποίος έδειχνε να μην είναι ο εαυτός του.
Η περιγραφή μου, μέρος 2ο
ΑπάντησηΔιαγραφήΞεκινάμε το τελευταίο σετ ανηφόρας, που πέρυσι με είχε κάνει να μη βλέπω την ώρα να τερματίσω, έχοντας χάσει την ικανοποίηση του αγώνα. Και κάπως έτσι ξεκίνησε και φέτος. Έβαλα τις φωνές στο βαγγέλη για να μη με περιμένει και να πιάσει μόνος του το γνωστό καλό ρυθμό του και αποφάσισε να απομακρυνθεί.
Από τότε και μετά συνέβησαν χημεία και τέρατα. Κατεβάζω ένα τούμπανο τζελάκι μέσα στη μοναξιά μου, με καφεϊνη (πέταξα τη συσκευασία και δε διάβασα μήπως περιείχε και κοκαϊνη) και δαιμονίστηκα. Μάζεψα μερικούς στην ανηφόρα, μαζί και με το βαγγέλη και άλλους δύο πιο πάνω, που πίστεψα ότι απλώς θα προσπερνούσα. Συνηθισμένος να προπονούμαι μόνος μου και βλέποντας το κομπιουτεράκι στο τιμόνι να δείχνει ωραιότατα νούμερα, άκουσα το ξερό μου το κεφάλι και δεν άφησα καθόλου το πετάλι, ούτε παραμέρισα για να μπει κάποιος άλλος μπροστά. Αγνόησα την παρουσία τους, αλλά αυτοί δεν έκαναν το ίδιο, αφού εκμεταλλεύτηκαν άριστα το ενθουσιώδες τράβηγμά μου και όταν εμφανίστηκε η τελευταία ανηφόρα σαδιστική μπροστά μου, διαπίστωσα έμπρακτα και με υπογραφή τη χαζομάρα μου, την όποια διέπραξα εις γνώση μου. Τί να κάνω όμως, γούσταρα.. Με περνάνε αυτοί, με περνάει και ο βαγγέλης, που είχε αναλάβει και φρεσκαριστεί, ευτυχώς. Κατάλαβα ότι το νίτρο από το τζελάκι είχε σωθεί μετά από 30 πανέμορφα χιλιόμετρα και το μόνο που κατάφερα ήταν να περάσω ξανά τον έναν από τους δύο άλλους, που έκοψε πολύ στις κατηφορικές στροφές. Πλέον έμενε το κατέβασμα για τη σπάρτη, με την καλή άσφαλτο και τις κατηφορικές στροφές.
Μπαίνω μόνος στη σπάρτη και βάζω τα τελευταία βαριά μου πατήματα για να τερματίσω, κάτι που με άρχισε να με συγκινεί. Τη χαρά μου έκοψε, όμως, εκείνο το παλιοβανάκι που φρόντισε να μπει μπροστά μου για να τερματίσω χωρίς να δω την καρό σημαία, ΓΜΤ!!!!!
Όμως, εντάξει, δε με πείραξε παραπάνω, αφού ήξερα ότι είχα βελτιώσει το χρόνο μου σημαντικά και ήμουν καλύτερος από την πρώτη μου σπαρτακιάδα.
Η περιγραφή μου, μέρος 3ο
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ επόμενη αγωνιστική μέρα ήταν καλύτερη για μένα, αφού την ευχαριστήθηκα περισσότερο με τον τρόπο που έτρεξα. Όλη η δράση επικεντρώνεται από τη στιγμή του ελεύθερου και μετά, αφού πριν απλώς φρόντισα να κρατηθώ σταθερά κάπου στο μέσο του ενιαίου γκρουπ. Μετά το ελεύθερο διαπίστωσα πάλι ότι από πέρυσι είμαι βελτιωμένος. Δε μπόρεσα βέβαια να μείνω στους πρώτους, αλλά από τη στιγμή που ξεκαθάρισαν τα γκρουπ στα τελευταία πέντε-έξι χιλιόμετρα, δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να χαλαρώσει, ούτε να χάσει άλλες θέσεις στο ανηφορικό κομμάτι, που ευτυχώς για μένα δεν κρατάει πολύ, αρκεί να μην σκάσει κανείς νωρίς. Από εκεί και μετά μόνο ανέβαινα, έπιασα κάποιους ποδηλάτες πιο μπροστά που με κουβάλησαν για μερικές εκατοντάδες μέτρα, αλλά από εκεί και μετά ήταν η δική μου στιγμή, αφού ανέλαβα κεφαλή, μην αφήνοντας να με περάσει κανείς μέχρι το τέρμα και χαρίζοντας στον εαυτό μου έναν ωραίο και δυνατό τερματισμό, με πάντα συγκινητικό και αληθινό χειροκρότημα από τους θεατές. Ένιωσα πραγματικά ωραία.
Στα καλά του διήμερου αναφέρω την τόσο καλή οργάνωση της αγαπητής μας ΠΕΠΑ, τις ώρες εκτός ποδηλάτου που περάσαμε στο δείπνο, στην απονομή και στο παγωτατζίδικο το σάββατο, στην πλατεία ξηροκαμπίου την κυριακή, με παρέα πολλούς φίλους και εξαιρετικούς χαρακτήρες, που χαίρομαι που έχω γνωρίσει.
Για άλλη μία φορά, το άλογο έκανε άψογα τη δουλειά του και δε με προβλημάτισε πουθενά. Το χάρηκα.
Και για άλλη μία φορά διαπίστωσα τα ίδια με πέρυσι χάλια: τους μάγκες που δεν ξέρουν από σειρά και έρχονται να φορτώσουν το ποδήλατό τους στο τρέηλερ από την πίσω πόρτα (ο τρόπος του ελληναρά), όταν εγώ και μερικοί άλλοι περιμένουμε υπομονετικά, όντας ήδη δίπλα στο τρέηλερ κάνα δεκάλεπτο πριν να κάνουν τη δουλειά τους οι άψογοι άνθρωποι του λεωφορείου. Και να μην ξεχάσω ότι οι προ, εκτός από την παραπάνω συμπεριφορά, φρόντισαν να σπείρουν τα σκουπίδια από τις μπάρες και τα τζελάκια τους στο δρόμο προς τη σπάρτη. Τελικά και οι ποδηλάτες είμαστε τα ίδια θκατά με αυτούς που ανοίγουν την πόρτα και αδειάζουν το σταχτοδοχείο με τα αποτσίγαρα στην άσφαλτο. Αρκεί να είμαστε προ.
Συγχαρητήρια σε όλους του μπλέδες και τους φιλικά προσκείμενους. Ας συνεχίσουμε, με έμπνευση τους βετεράνους της ΠΕΠΑ, με την ψυχή του πιτσιρικά. Με υγεία και του χρόνου.
Mπράβο ρε Δημήτρη. Μπράβο σε όλους που κρατούν τη σημαία της μπλε ομάδας ψηλά. Μας κάνετε να ζηλεύουμε. Του χρόνου στη επετειακή ελπίζω να είμαστε όλοι εκεί...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα ξεκινήσω λίγο διαφορετικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα η Σπαρτακιάδα ήταν το ποδηλατικό αποκορύφωμα ενός χρόνου παρέα με τους μπλε (πέρυσι τέλη Σεπτεμβρίου ήταν που έκανα πρώτη φορά ποδήλατο μαζί σας). Μέχρι τότε είχαν προηγηθεί τρία στοιχειώδη ποδηλατικά χρόνια στην Ξάνθη, όπου έκανα το πολύ 2 φορές ποδήλατο την εβδομάδα σε αποστάσεις 40-60 χιλιομέτρων και μόλις δύο προπονήσεις των 80 χλμ συνολικά.
Τότε δεν θα μπορούσα να φανταστώ ότι την αμέσως επομένη χρονιά θα έκανα 3 Brevet των 200 χλμ, και μία Σπαρτακιάδα (την οποία την είχα σαν ένα μακρινοοοοό όνειρο).
Τα συναισθήματά μου από τη Σπαρτακιάδα ήταν ανάμεικτα. Πρέπει να ομολογήσω ότι λόγω του χρονικού περιορισμού αισθανόμουνα τις τελευταίες μέρες αρκετή ανασφάλεια. Στα τελευταία χιλιόμετρα όμως ήμουν συγκινημένος βλέποντας τη Σπάρτη και κατεβαίνοντας με 60 χλμ/ώρα (πέρασα και ένα μηχανάκι το οποίο με ρώτησε από που ερχόμουνα και όταν του απάντησα από Αθήνα έμεινε κάγκελο) και πίστεψα επιτέλους ότι το όνειρο θα γινόταν πραγματικότητα, αφού ακόμα και τρέχοντας με τα πόδια θα προλάβαινα το χρονικό όριο. Το τελευταίο κομμάτι ποδηλάτισα μαζί με τον Φραγκίσκο και τον Γιάννη τον Τσίγκα (εξαιρουμένου των τελευταίων χιλιομέτρων όπου έμεινα πιο πίσω) τους οποίους ευχαριστώ για την παρέα γιατί μετά τα 200 χλμ είχα ανάγκη από την παρέα τους.
Από την άλλη όμως, δεν με ικανοποίησε η απόδοσή μου (σχήμα οξύμωρο για πρώτη φορά), το οποίο καταδεικνύει ότι έφτασε η ώρα να κάνω ένα ξεκόλλημα και να ανέβω λίγο παραπάνω στην κατηγρορία των χλαπατσαίων ποδηλατών. Αυτό έχει σχέση όχι μόνο με τη σωματική ικανότητα αλλά και με την τεχνική της ποδηλασίας (ειδικά στο δεύτερο είμαι πολύ πίσω αδικώντας πολλές φορές και τις όποιες ικανότητές μου). Α ρε DS που μου χρειάζεται!!! γιατί μάλλον φαίνεται ότι είμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως, ειδκά στο πως να κολλάω στα γκρουπ. Ρε παιδιά βαρέθηκα να τραγουδάω το γνωστό τραγούδι "γιατί είμαι μόνος είμαι μόνος είμαι μόνος μου... και μόνος μου γυρνάω"
Τη συμμετοχή και τον τερματισμό μου λοιπόν τα αφιερώνω στην όμορφη παρέα των μπλε που πέρα από καλούς ποδηλάτες έχει και εξαιρετικούς χαρακτήρες.
Τα αγωνιστικά τα αφήνω στους άλλους γιατί μάλλον οι δικές τους αφηγήσεις θα έχουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Και εις άλλα με υγεία.
ΥΓ. Η σημερινή αποκατάσταση είχε γκουρμέ μενού: γουρουνοπούλα, τάκο, χωριάτικη φέτα σπιτική και πατάτες όχι τυποποιημένες και φυσικά παγωμένες μπύρες. Και όλα αυτά στην πλατεία του Ξηροκαμπίου κάτω από έναν πλάτανο με εξαιρετική παρέα (Φραγκίσκο πιστεύω να βρήκες κανένα Ιταλικό εστικατόριο στο Ξηροκάμπι ΧΑ,ΧΑ,ΧΑ...).
Πιστεύω επίσης ότι Ο Pit και ο Γιάννης ο Τσίγκας θα σας εξιστορήσουν το χρονικό ενός ανεκπλήρωτου συνωμοσιακού σεναρίου για τον αγώνα του Ξηροκαμπίου.
Για μένα ήταν ο λόγος που βιάστηκα να φτάσω στο ξηροκάμπι: να δω τη ζημιά που θα έκανε το πονηρό δίδυμο στους γρήγορους. Οφείλει περιγραφής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο σε όλους σας! Πρώτον γιατί τερματίσατε, και 2ον γιατί απ ότι διαβάζω οι στόχοι επετεύχθησαν και το ευχαριστηθήκατε!.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκεί που δεν το σκεφτόμουν καθόλου με έχετε κάνει και ζηλεύω. Του χρόνου λοιπόν κι εγώ μέσα!
Για γράψτε και κανά χρόνο να ξέρουμε τι γίνεται. Σπαρτακιάδα είναι ...επιβάλλεται...
Ας αρχίσω εγώ, που ήμουν αργός (εσκεμμένα). 9ω 50λ ποδήλατο. 10ω 35λ σύνολο.
ΑπάντησηΔιαγραφή54λ στο Ξηροκαμπι (εκεί ήμουν πιο γρήγορος ;-))
ΑπάντησηΔιαγραφήΌταν τα χλμ είναι 250-260 και ο χρόνος 10h30' η λέξη "αργός" δεν πολυ-κολλάει...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤώρα για τα 54 λεπτά στο Ξηροκάμπι δεν έχω άποψη μιας και για να μαι ειλικρινής δεν γνωρίζω καν για τι διοργάνωση πρόκειται.
@Alexandros Αποκατάσταση με πρωτεϊνη, σπιτικές πατάτες και πολύ μπύρα έκανα κι εγώ. Αλλά στους Μύλους ;-) Αλλα πριν φάμε κάναμε και μια δύο αναγνωριστικές διαδρομές για τα brevet του 2013/14 πέριξ της Τρίπολης... Αμετανόητοι αυτοί οι σκληροπυρηνικοί μπρεβεταδες...
ΑπάντησηΔιαγραφή20 χλμ πριν το ελεύθερο όπου μερικοί δυσκολεύτηκαν να ακολουθήσουν στις ανηφόρες του Μυστρά και μετά 8 χλμ ελεύθερο. Τα πρώτα 3 χλμ με κλίση 3 - 5 % και μετά κατηφόρα και ευθεία με τεχνικές στροφές.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αγώνα της μιας ανάσας" (μεταφορικά) θα τον χαρακτήριζα...
Περιπου 10ω και45λ συνολο.
ΑπάντησηΔιαγραφή@cosmo είπα και γω δεν θα γκρινιαξεις
ΑπάντησηΔιαγραφή@DimZaf είσαι και ζηλιαρης...
Συγχαρητήρια σε όλους
ΑπάντησηΔιαγραφήTι να πει κανεις για την Σπαρτακιαδα?
ΑπάντησηΔιαγραφήΗταν και για εμενα ενα μακρινο ονειρο...
ειναι μια εμπειρια που οπως εχει πει και ο Φραγκι καθε ποδηλατης που κανει μεγαλες αποστασεις πρεπει να βιωσει μια φορα τουλαχιστον στη ζωη του.Ειναι μια γιορτη για το ποδηλατο.
Σε γενικες γραμμες ειναι σαν ενα μετριας δυσκολιας 200αρι μπρεβε,οσον αναφορα τα υψομετρικα, με μπονους 50χλμ που πρεπει να ολοκληρωθει σε 12 ωρες.
Τα περασματα και ο τερματισμος μου διμιουργουσαν ενα αγχος,δεδομενου οτι στην Αττικη με τους Δημητρηδες ειχαμε κανει 11 ωρες!(με σταση στον Μωραιτη 1-1,5 ωρα).Οποτε αν θα καταφερνα να τερματισω θα εφτανα ορικα στις 12 ωρες.
τελικα τα πραγματα πηγαν πολυ καλυτερα απο οτι φανταζομουνα...
το υπολογιζω καπου μεταξυ 10.30-10.40 μικτος ποδηλατικος χρονος.
στα συν(+)
-η πολυ καλη παρεα και τους ευχαριστω πολυ!
-ο ρυθμος που πιασαμε με τον Παναγιωτη,τερματισαμε σε παρα πολυ κατασταση και θα μπορουσαμε να συνεχισουμε για καποια χλμ ακομα...
-τα ενεργειακα μασωμενα τζελ.
-ο πολυ καλος καιρος
-η αριστη διοργανωση,αξιζουν πολλα μπραβο σε ολους τους
-η απιστευτη αισθηση να ποδηλατεις στη εθνικη οδο!
στα πλην(-)
-Η Σπαρτακιαδα δεν προσφερεται για γαστρονομικες ανυσηχιες τυπου μακαροναδας,σουβλακιων,γουρουνοπουλας και λοιπων αμνοεριφιων...λογω στενοτητας χρονου...
αν με ακουσει και κανεις που δεν με ξερει θα νομισει οτι ειμαι καμια 100στη κιλα...
Να ειμαστε καλα και του χρονου!
να κάνω και εγώ λίγο αγωνιστική περιγραφή....
ΑπάντησηΔιαγραφήμετά την Κόρινθο και μετά τα 80 κάτι χλμ. της 'εισαγωγής', που κύλησαν σαν ένα ωραίο χαλάρωμα, ευτυχώς χωρίς απρόοπτα, παράλληλα χάρηκα τον ωραίο καιρό και την καλή παρέα και κουβεντούλα, άρχισαν τα πράγματα να σφίγγουν λίγο.
ο τρόπος που θα γινόταν ο φετινός αγώνας (...'γιατί τον ήξερες και από πέρυσι' θα μου πείτε), με το ελεύθερο να δίνεται ακριβώς μετά την Κόρινθο, και το πελοτόν (γκρουπ στα Ελληνικά)σε μεγάλα κέφια, εξασφάλιζε αυτό που τελικά συνέβει....
ΧΑΜΟΣ...
αφού τελικά έφτασα με το γκρουπ (να μιλάμε Ελληνικά..) στους Μύλους (το 1ο γκρουπ, ξέχασα να συμπληρώσω...), έπρεπε να σφραγίσουμε και να πάρουμε νεράκι-μπανανούλα και να συνεχίσουμε....
χμ....
δεν ξέρω τι έγινε, πάντως οι συνάδελφοι πρέπει τα νερά να μην τα είπιανε, αλλά να έριξαν πάνω στα ρούχα τους κατευθείαν για να απορροφηθούν σιγά σιγά από την επιδερμίδα, και έτσι να μην χάσουν χρόνο.... επίσης τις καρτούλες τους πρέπει να τις σφράγισαν μέσα στη τσέπη, καθώς και την μπανανούλα (όσοι πήραν...)είδα να την έχουν πιάσει στα δόντια....
...έτσι αφού τελείωσα κι εγώ με το καλό, είδα να σχηματίζετε πάλι το γκρουπ (λιγότερο από το μισό) κάπου 200-300 μέτρα πιο μπροστά....
ΑπάντησηΔιαγραφήκαλά κρασιά....
μου την έσπασε... και έτσι αποφάσισα να πνίξω τον πόνο μου με κανα φίλο...
ο μόνος εύκαιρος εκείνη τη στιγμή ήταν ο Δημήτρης Λαζαρίδης (Jim Lazo στα Ελληνικά), που δεν τρέφει και μεγάλη στις ανηφόρες.
ωραία είπα να μια καλή παρέα....
θα σε ανεβάσω εγώ το βουνό και θα τραβήξεις εσύ το ξηροκάμπι είπα...
ρε δε μας χε@εις είπε... (παρόλα αυτά στο ξηροκάμπι βοήθησε τα μάλα και τερμάτισα αξιοπρεπώς...)
έτσι ανεβήκαμε με τον Λαζο αλλά κάπου προς το τέλος (ακόμα δεν είμαι σίγουρος για το που ήταν αυτό το τέλος) της ανηφόρας βαρέθηκα και τον εγκατέλειψα... (κωλόπαιδο ε....)
ανεβαίνοντας μόνος πια περνάει από δίπλα μου ο Γιάννης Πάλμος, φρέσκος και σφαιράτος (κάνει πολύ προπόνηση αυτός τελευταία..)...
να μια καλή ρόδα λέω... κι έτσι ενώ ο Γιάννης είχε πιάσει το 3ο πρόγραμμα, εγώ ρούφαγα τ΄αυγό μου ή έκανα την πάπια αν προτιμάτε, και κάποια στιγμή πιάσαμε ένα γκρουπάκι με ποικιλία χρωμάτων και ονομάτων...
ο Πάλμος ήταν τουμπανιστάν και μας χαιρέτισε τον πλάτανο....
ΑπάντησηΔιαγραφήαφού συναντήσαμε μέχρι και σκασμένους από την πίεση αγωνιζόμενους να κείτονται στο πλάι του οδοστρώματος (βρώμα δεν βγάζω...) το γκρουπάκι αυτό με πήγε με ικανοποιητικό ρυθμό μέχρι το έμπα της Τρίπολης..
και λέω έμπα γιατί έχει σημασία, αφού χτυπήθηκα κι εγώ από μια καρφίτσα στο πίσω λάστιχο ακριβώς 50 μέτρα πριν το κοντρόλ.
και λέω ακριβώς 50 μέτρα γιατί ενώ κάνω στην άκρη να αλλάξω λάστιχο, κανείς από το γκρουπ δεν λέει ότι σε 50 μέτρα( το τονίζω!! ) είναι το κοντρόλ....
φαίνεται δεν τους άρεσε έτσι κι αλλιώς η παρέα μου και ήθελαν να με ξεφορτωθούν (ορκίζομαι πάντως ότι τράβαγα κι εγώ στις αλλαγές...)
θκατά λοιπόν.... μετά από πολλά λεπτά μοναξιάς και απογοήτευσης, άρχισαν να περνούν και κάποιοι αντίπαλοι, αλλά και κάποιοι φίλοι αντίπαλοι....
μέχρι που πέρασε κι ο θείος...!!!
κάτσε θείο, φωνάζω, τελείωσα φωνάζω, περίμενε φωνάζω,!!
έλα στο κοντρόλ μου λέει θα σε περιμένουμε.....
ρε φούστη λέω θα μου βγει η ψυχή πάλι να τους πιάσω....
και πριν καλά καλά καβαλίσω και βγάλω το 11αρη να το κοντρόλ....
φτου για 50 μέτρα έφαγα 15 λεπτά τουλάχιστον σας λέω.....
κι έτσι με την καλή παρέα του θείου Χάρη (για όσους δεν κατάλαβαν..) του Δόξα και του Παπαγεωργίου (από 18 Σπαρτακιάδες ο καθένας από τους τελευταίους....) φτάσαμε Σπάρτη με πολλά κλάματα από την πλευρά μου, ζόρι, αλλά και συναρπαστικές στιγμές που φαντάζομαι ότι έβαλαν σε σκέψεις τους άλλους τρεις για το τι 'πίνω'....
αα... ο Χάρης είχε ένα λάστιχο 4-5 χλμ. πριν τη Σπάρτη αλλά τον παρατήσαμε και φύγαμε (κωλόπαιδα...)
έτσι αυτό που έμεινε από στη Σπαρτακιάδα ήταν (μετά το 83 χλμ.) πάτα σαν τρελός πάτα σαν τρελός πάτα πάτα πάτα.....
για το ξηροκάμπι θα είμαι σύντομος, αφού κι αυτό σύντομο ήταν....
ΑπάντησηΔιαγραφήτάπα τάπα τάπα τάπα....!!!!
με τα συκώτια βγαλμένα!!!
φάνηκε όμως για μια ακόμα φορά ότι οι 'άλλοι' (ξέρετε αυτοί οι καμιά 15αρια...) είχαν συκώτια καλύτερης ποιότητος για δεν έβγαιναν με τίποτα....
και του χρόνου διπλοί...!!!!
Ρε συ (Ναι! Σε σένα μιλάω)!. Συ ξέφυγες τελείως ρέι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔλδ αν δε είχες και το λάστιχο και είχες αντιληφθεί τι ακριβώς παίζει (κι έκανες καλύτερη διαχείριση χρόνου) θα τερμάτιζες μαζί με τον Μάνο.
Μη τον πέρναγες κιόλας...
Έχεις αγριέψει πολύ τώρα τελευταία.!
Άντε και στην επόμενη εύχομαι να σε δούμε στο 1ο γκρουπ με σπριντ για το ποιος θα κόψει 1ος το νήμα.!
@Christos Ζωγραφησες ...!
ΑπάντησηΔιαγραφήΆπειρες περιγραφές, άπειρες εικόνες, άπειρα συναισθήματα...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν μπορώ παρά να περιγράψω συνοπτικά κάποια στιγμιότυπα και σκέψεις που δεν πρόκειται να ξεχάσω:
ΑΠΟ ΤΗ ΣΠΑΡΤΑΚΙΑΔΑ:
1.Σπαρτακιάδα = brevet πολυτελείας από άποψη δομής και οργάνωσης, που δεν υπάρχει δικαιολογία να μη τη χαρούμε για μια τουλάχιστον φορά στη ζωή μας.
2.Επίπεδο ποδηλατών και ανταγωνιστικότητα ψηλότερη από ένα brevet και χαμηλότερη από έναν αγώνα.Αντιπροσώπευση από όλη την Ελλάδα!
3.Δεν υπήρχε γενικά κλίμα για πολλές ποδηλατικές ομάδούλες και συνεργασίες.Ίσως χρειάζεται ωρίμανση και κορεσμός της ποδηλατικής μέθης που σου προσφέρει αυτό το γεγονός, για να γευτείς επιπλέον ικανοποίηση από τις ιδιαιτερότητες της διαδρομής, την παρέα, στιγμές χαλάρωσης κλπ, κλπ...Διαπίστωσα πάντως ότι η παρεούλα τω παλαίμαχων και πολύ έμπειρων ποδηλατών (Βαλμάς, Καλκάνης κλπ), επιδιώξανε και τερματίσανε όλοι μαζί εορταστικά.
4.Τελικά κάποιες μικρές λεπτομέρειες μπορεί να κοστίσουνε πολύ.Στο 120 μου έπεσε το παγούρι, έχασα το γκρουπ μου που ταίριαζα απόλυτα και έκανα 1 ώρα εξοντωτικό ποδήλατο να το ξαναπιάσω.
5.Η επαφή μου με τους παλαίμαχους της Σπαρτακιάδας για 2 περίπου ώρες ήταν για μένα μάθημα αφομοίωσης της φιλοσοφίας και του οράματος που είχαν οι εμπνευστές της (εορταστικό κλίμα, συνεργασία, άμιλλα, καλή προετοιμασία,΄ρυθμός σύμφωνα με το τεραίν κλπ...).
6.Η Σπαρτακιάδα δεν τελειώνει στον τερματισμό, αλλά όταν βγαίνεις από το πούλμαν της επιστροφής.
ΑΠΟ ΤΟ ΞΗΡΟΚΑΜΠΙ:
1.Το απερίγραπτο σενάριο του Γιάννη (Τσίγκα) της εξόντωσης των πολύ δυνατών της Γ' κατηγορίας μας χάρησε πολύ γέλιο...αλλά μέχρι εκεί...
2.Δεν πρόλαβα καν να σκεφτώ τι έγινε τη στιγμή που δόθηκε το ελεύθερο, γιατι δευτερόλεπτα μετά έχασα από μπροστά μου το γκρουπ των δυνατών.
3.Ξύπνησα, άρχισα να καβαλάω διάφορους λαχανιασμένους, και καταλήγω κολλημένος με τον Βασίλη (Πετρόπουλο)που είχε πολλά κέφια, τον Γιάννη (Τσίγκα) και έναν άγνωστο.Τα επόμενα λεπτά μέχρι το τερματισμό ισοδυναμούν με έκκριση αδρεναλίνης που αντιστοιχεί σε ελεύθερη πτώση (που δεν έχω κάνει ποτέ)...
4.Κάποιες απερίγραφτες περιγραφές, είναι μάλλον σημαντικότερες, όπως η τρομερή παρέα που κάναμε μεταξύ μας...
Στιγμές ζωής, που θα θέλαμε να θυμόμαστε πάντα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ έκκριση αδρεναλίνης του φινάλε του ξηροκαμπίου ήταν και για μένα έντονη. Τα έκανα πάνω μου από την προσπάθεια και τη χαρά μου. Παρατήρησα όταν σταμάτησα να στίβω το όνιξ μου ότι έτρεμαν τα χέρια μου από τους ώμους και ότι δε μπορούσα να μαζέψω το χαζό, λαχανιασμένο χαμόγελό μου!
Και για άλλη μία φορά, κάναμε φανταστική παρέα εκτός σέλας.
@periklis: θα γκρινιάξω.
Μπράβο σε όλους φαίνεται ότι το ευχαριστηθηκατε όλοι γκρινιάρηδες και μη!
ΑπάντησηΔιαγραφήσυγχαρητήρια και στον Μάνο που κατάφερε να κάνει τον 15 καλύτερο χρόνο στους 222!!!
Ελπίζω να ήταν αυτός ο στόχος σου και να σταματήσεις να κοπανιεσε μόνος σου στην παραλιακή!
Να γράψω και γω την εκθεσούλα μου. . Στους Μύλους αποχαιρέτησα το πρώτο group, το οποίο την έκανε αέρα την ώρα που σφράγιζα.Ημουν μαζί με τον Χρήστο , ο οποίος μέχρι να φτιάξω τα νεράκια μου ,την είχε κάνει και εκείνος! Τον έβλεπα από πίσω που πέρναγε κάποιους και πάτησα στην ανηφόρα για να τον πιάσω και να συνεχίσω ... Οπως και έγινε..Μου έδωσε την ευχή του και πάτησα αρκετά με ρυθμό , περνώντας κάμποσους ποδηλάτες..Στο τέλος έδεσα για λίγο με κάποιους και επιχειρήθηκε να κάνουμε ρολόι .. Μάταια όμως γιατί κάποιοι ήταν πολύ κουρασμένοι.. Φτάσαμε Τρίπολη .. Κάποιοι έφυγαν αμέσως .. Για άλλη μια φορά διαπίστωσα ότι έμεινα μπουκάλα! Καλύτερα όμως γιατί στην ουσία από την Τρίπολη και μετα ήταν το αποδοτικότερο κομμάτι για μένα ! Ολομόναχος, ξεκίνησα.. Αρχικά έβαλα στόχο να πιάσω 2 ποδηλάτες με τους οποίους φτάσαμε μαζί στην Τρίπολη , αλλά την κάνανε αμέσως.. Είχαν κάνει ήδη διαφορά καμια 500αριά μέτρα ..Μετά από αρκετό πάτημα στην ευθεία τους έφτασα..Μου πρότειναν να συνεχίσουμε μαζί.. Έλα όμως που αμέσως άρχιζε η ανηφόρα και σηκώθηκα για ορθοπέταλο με δίσκο!!. Τα παιδιά δεν μπόρεσαν να ακολουθήσουν και μου φώναξαν να πατήσω και να φύγω,..Έτσι και έγινε με συνέπεια να μείνω και πάλι μόνος,..Μετά από ώρα διέκρινα μπροστά μου ένα γρούπ με καμια 12αριά ποδηλάτες που ανέβαινε τρενάκι...με αυτοκίνητο του cyclist να τους ακολουθεί.. .Ο επόμενος στόχος! Πλακώνομαι όσο μπορώ με στόχο να τους φτάσω πριν τελειώσει η ανηφόρα..Μετά από κάμποση ώρα το καταφέρνω και αυτό! Στην αρχή σκέφτηκα να κουρνιάσω πίσω τους για να ξεκουραστώ για λίγο..Όταν όμως πλησιάσα αρκετά , διαπίστωσα ότι ο ρυθμός μου ήταν αρκετά πιο γρήγορος, οπότε σφίγγω το τιμόνι και βαράω ακόμα πιό δυνατά.. Αρχίζω να περνάω όλο το γκρουπ σταθερά , και με το που φτάνω μπροστά σφίγγω και τα δόντια και δίνω ότι έχω επιταχύνοντας! Κανείς δεν ακολούθησε! Άρχισα να κάνω διαφορά από το γκρούπ,, η οποία συνεχώς μεγάλωνε! Η μεγαλύτερη ικανοποίηση ήταν δε όταν ήδη είχα χάσει οπτική επαφή με τους πίσω και με πλησίασε το αμάξι του cyclist για να με ρωτήσει και τελικά να μου γεμίσει το παγούρι με νερό! Από κει και πέρα , κοπανάω και το τζελάκι μου και αρχίζω τρελλή κούρσα!! Στο τέλος της ανηφόρας ήταν ο αλυτάρχης και μου φώναξε εμψυχώνοντάς με, ότι τα βάσανα τελείωσαν!! .Άρχισα τρελλή κατάβαση με άγχος να μην με προλάβει το group.. Μετά από τις φουρκέτες έκανα και ορθοπέταλο στην κατηφόρα! Στην ευθεία ..ότι είχα.. Δεν αντιληφθηκα κανέναν κοντά μου μέχρι και τον τερματισμό ! 08:24 ο χρόνος μου..
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχαρητήρια σε όλους!!
Μετά τη περιγραφή του Μάνου...δεν έχω να πω τίποτα...
ΑπάντησηΔιαγραφήπρώτα θα πεθάνουμε όλοι μας...και μετά εκείνος...
μεγάλο respect από μένα...εγώ το ξανάγραψα...δε ζορίστηκα...η Σπάρτη βγήκε με 15 σφύξεις κάτω από το κατώφλι...και παίζει να είμαι πρώτη φορά συνετός στη ζωή μου...
με αυτά και με αυτά...ο Μάνος μου έριξε 30 ολόκληρα λεπτά...και να φανταστείτε πώς όταν θα φοράει τα πράσινα νούμερα εγώ ακόμα θα φοράω τα μπλε!!!!!
anyway...αν ζοριζόμουν όπως πέρσι...θα μου έριχνε 20 λεπτά...χαχαχαχαχα
προσωπικά happy...γιατί έβγαλα τα 160"αγωνιστικά" υπεράνετα...και τράβαγα όλη την ώρα...διάθεση να κυνηγήσω δεν είχα...ούτε και να ξεκολλήσω...
συγχαρητήρια σε όλους...8ώρες 20΄ για μένα...και μεικτά 8ώρες και 56 λεπτά...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήα έχω ξαναπεί... να μη γίνομαι κουραστικός... πολύ θα ήθελα να είχα τα πόδια του Μάνου για μια φορά...
ΑπάντησηΔιαγραφήrespect... στο Μάνο (pure cycling μασιν....)...!!!
Συγχαρητήρια σε όλα τα παιδιά για τους πολύ καλούς χρόνους, που μόνο τουριστικοί δεν είναι...
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολλά παιδιά γύρω στις 9 ώρες και το Μάνο να φλερτάρει με το 8, που θα το πλησίαζε ακόμα περισσότερο εάν κούρνιαζε όσο όλοι μας.
Απίθανος!
ΜΠΡΑΒΟ ΠΑΙΔΙΑ !!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήBLE...τι ωραιο χρωμα ;0)
η φωτογραφία πρέπει να είναι σίγουρα πριν από τον αγώνα ....
ΑπάντησηΔιαγραφήκάνατε πρόβα για τη στιγμή της απονομής μεταλλείου
πολύ ξεκούραστους και χαλαρούς σας βλέπω για να έχετε ήδη κάνει 260km !
ΕΥΓΕ σε όλους σας .... τούμπανο η ομάδα!
θα ξεκινήσω με κάτι που μου είπε κάποιος ντόπιος την επόμενη ημέρα που κάτσαμε για ένα καφέ στο χωριουδάκι του Μυστρά!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΤερματίσατε τον 'Αθλο μου είπε!!
Εκεί κατάλαβα πέρα απο τα καθαρά ποδηλατικά-αγωνιστικά τι σημαίνει η συμμετοχη και μόνο σε ένα τετοιο γεγονός!!
Στα καθαρά αγωνιστικά τώρα.
Θα μπορούσα να πάω και καλύτερα ,δηλαδή 10-15 λεπτα πιο γρηγορα.Ας όψεται όμως μια ατυχία αλλά και φυσικά κάποια δικά μου λάθη.
Μεχρι την Κορίνθο το κλίμα εορταστικο-τουριστικο,ωραία βόλτα,χαζεύαμε και κανένα ωραίο ποδήλατο με το Χρήστο (DS) (ωραιο το Cannodale Χρήστο???) ,λέγαμε και καμμία μλκ πάλι με το Χρήστο (DS) (΄΄Ο,τι και να γίνει εμείς θα λέμε οτι πηγαίναμε κολλημένοι πίσω απο τον Καταπόδη 90χλμ, δεν τον αφήναμε να πάρει ανάσα΄΄)και τελικά φτάνουμε στην Κόρινθο.
Μιλάμε με το Χρήστο και μου λέει να πάμε κολλημένοι στο 1ο group και όσο πάει.Αυτό και έκανα,αισθανόμουνα δυνατός ,περνάμε τα μικρά ανηφοράκια μεχρι το Σολώμο και Χιλιομόδι και εγώ εκεί μέσα στο group.Κάπου μετα το Χιλιομόδι και πριν τη Νεμέα βλέπω και το Μάνο όποτε λέω πάμε καλά!!!
Πριν όμως το ανηφοράκι της Νεμέας (πριν τις γραμμές) μου φεύγει η αλυσίδα!! Κατεβαινω, καθυστερώ λίγο και μένω πίσω απο το group.To ανηφοράκι αυτό όμως έιναι μικρό για να καλύψεις την όποια διαφορα και μετα αρχίζει η κατηφόρα.Ετσι και βρίσκομαι σχεδόν μόνος να κυνηγάω το 1 group (λάθος μου).Στο τελείωμα της κατηφόρας πιάνω το ''θειο Χάρη'' και του λέω ΄΄παμε να πιάσουμε το Χρήστο'', κάνουμε μία-δύο αλλάγες αλλά μένει πίσω και ξαναβρίσκομαι μόνος μου να κυνηγάω το group.Περνάω το Άργος μόνος και συνέχιζα να πάτάω(λάθος) ,οπότε φτάνω στους Μύλους και αποφασίζω να περιμένω.
Απο το σημείο εκείνο και μετα αποφάσισα να ανέβω με το ρυθμό μου και με τον cosmo , ο οποίος ανέβηκε πιο δυνατά τον Αχλαδόκαμπο.Στην ανηφόρα πέρναγα κόσμο ,κάπου συνάντησα και τον Λέυτέρη τον Παπουτσα και τον ρωτάω πότε αρχίζει η κατηφόρα (χαχαχα).Πριν τη Τρίπολη φτιάξαμε ένα ωραίο groupακι και πήρα κάποιες ανάσες.Στην Τρίπολη βρίσκω τον cosmo που περιμενε σφραγίζουμε ,πίνω μια coca-cola και συνεχίζουμε παρέα.Στην ανηφόρα της Κερασίτσας φεύγω λίγο μπρόστα,ο cosmo μου λέει να μην περιμένω ,εγώ περιμένω,με περνάει (αφηνιασμένος λόγω gel!!) και μένει μπροστα για πολλα χλμ , εγώ κολλημένος απο πίσω.Όντας κουρασμένος ο cosmo, στο τελευταίο ανηφορι τον περνάω και κατέβαινω (για τα δικά μου δεδομένα-φόβους) πολύ γρήγορα (65-67 km/h).Λίγο έξω απο την Σπάρτη πιάνω το Χάρη και τελικώς τερματίζουμε μαζί (μεγάλη μου τιμή)
Kάπως ετσι κύλησε η πρώτη μου Σπαρτακιάδα.
Πέρασα υπέροχα,το ευχαριστήθηκα,έκανα κάτι το οποίο δεν φανταζόμουνα ο,τι θα κάνω πριν απο κάποιους μήνες που ''έμπλεξα'' με την ωραία παρέα των Ble.
Είμαι τυχερός που κάνω ποδήλατο μαζί σας και σας ευχαριστώ γι αυτο!!
PS1.Πολύ γέλιο στην απονομή αλλα και πολύ περισσότερο στην πλατεία μετα. ''Έλα το δίμπαλο!!! και το τρίμπαλο!!
PS2.Θέλω να γίνω σαν το Μάνο!!!! (χαχαχα!) και σαν το DS!!!
Μπράβο!!!!
Εγώ θέλω να γίνω σαν εσένα Βαγγέλη και τον DS .... όταν μεγαλώσω Χα,Χα,Χα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν και δεν βλέπω να μου φτάνει αυτή η ζωή.
Εγώ θέλω να δω τα αποτελέσματα της κυριακής. Όποιος δει καμία κατάταξη πουθενά, ας σφυρίξει..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια μένα η Σπαρτακιάδα αυτή ήταν η καλλίτερη απ' όσες έχω λάβει μέρος, όχι λόγω επίδοσης-που δεν ενδιαφέρει και τόσο- αλλά λόγω της πολύ καλής παρέας που είχαμε!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ ποδηλασία σίγουρα δεν είναι ατομικό/μοναχικό άθλημα... εξαιρετική παρέα με Αλέξανδρο-ιδανικό συγκάτοικο και αμπιγιέρ ( τι θα έκανα αλήθεια χωρίς το¨"καυτό" σορτς; ), Φραγκίσκο, Πέτρο, Χρήστο και τ' άλλα παιδιά της μπλε ομάδας. Ένα γεμάτο ΣΚ που καταγράφηκε στο φάκελο "στιγμές για να θυμάμαι"...
Για δε το "στρατηγικό σχέδιο για δυο" που τελικά δεν υλοποιήθηκε λόγω του χμ!χμ!... αστάθμητου παράγοντα μεταφοράς του "ελεύθερου" κατά μερικά χλμ υπόσχομαι να επανέλθω με βελτιωμένη έκδοση! Πάντως τον πρωταρχικό του στόχο να φέρει το γέλιο στα πρόσωπα και στη καρδιά μας νομίζω τον πέτυχε με το παραπάνω.
Να 'μαστε καλά και του χρόνου και με μεγαλύτερη παρέα! see you boys!
@Manos για να μην νομιζεις οτι το ξεχασα...παλι δεν φοραγες την μπλουζα σου.......
ΑπάντησηΔιαγραφήΛέω και γω .. δεν θα μου την πεί; xaxa..φόραγα την μπλούζα της ομάδας μου.. Μου το ζήτησαν και το υποσχέθηκα ρε Πέρι...
ΑπάντησηΔιαγραφήνάτοι, νάτοι οι ΑΡΧΗΓΟΙ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΡε τούμπανα, ρε λυσσασμένοι ποδηλάτες.
Διαβάζω και έχω μείνει κάγκελο....
Ρε συ Φράνκι, πως μπορώ να ακυρώσω την εγγραφή μου.... ή φτιάξε κανα τμήμα αρχάριων / παμπαίδων, να πάω να γραφτώ εκεί...
ΕΥΓΕ σε όλους.
.
..
...
....άιντε να δούμε και μεις πότε θα "κλείσουμε" ως ποδηλάτες.
Και το δικό μου "σεντόνι"...
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://frankiebicycle.blogspot.gr/2012/10/24.html
Αν είναι στεγνός ο δρόμος, τα λέμε στις 19:00 ;-)
Ασχετο....
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα βγούμε σήμερα ή να πάω Υμηττό;
Είπαμε: Θα βγούμε! (Αρκεί να είναι στεγνός ο δρόμος στις 19:00).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο (γνωστό) ραντεβού ισχύει!
Εγώ δε θα σας κάνω παρέα σήμερα. Δουλεύω μέχρι αργά-μιση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕν τω μεταξύ δείτε ένα εκπληκτικό βιντεάκι με όλα τα στοιχεία τεχνικής που χαρακτηρίζουν έναν καλό κουρσά:
http://www.youtube.com/watch?v=7ZmJtYaUTa0
ΥΓ: Το Πιναρέλο είναι το ίδιο με της SKY....
Σιγά ρε φίλε.. Θα τα έκανα κι εγώ αυτά αν είχα τροχούς υψηλού προφίλ!
ΑπάντησηΔιαγραφή18:20 - Η Βουλιαγμένης είναι μούσκεμα, έξω από το σπίτι μου ψιχαλίζει και τον ουρανό τον βλέπω φορτωμένο... Λέω να την κάνω κατά εργόμετρο μεριά... Sorry guys!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνταπόκριση απο ble ! Δεν βρέχει τώρα .. Αλλά το οδόστρωμα είναι βρεγμένο!...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜέσα σήμερα..
Διαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=7ZmJtYaUTa0
ΑπάντησηΔιαγραφήαπό 'δω και μπρος στα φανάρια θα κατεβάζω πόδι......
Για το Σάββατο παίζει και ανάβαση Κιθαιρώνα που διοργαργώνει ο Tzeve, δείτε και το σχετικό post
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.cyclist-friends.gr/showthread.php?46036-%C1%ED%DC%E2%E1%F3%E7-%CA%E9%E8%E1%E9%F1%FE%ED%E1-%D3%DC%E2%E2%E1%F4%EF-13-%CF%EA%F4%F9%E2%F1%DF%EF%F5
Αν υπάρχει ενδιαφέρον από την παρέα (και μπορέσω οικογενειακά), νομίζω ότι θα ήταν μια ενδιαφέρουσα βόλτα (μάλλον crash test θα το ονόμαζα).
Είναι από τις τελευταίες ευκαιρίες ανάβασης του συγκεκριμένου βουνού πριν μπεί ο χειμώνας.
Αλλιώς παραλία για αποκατάσταση από τη Σπαρτακιάδα. Σε κάθε περίπτωση εφόσον μπορέσω θα ακολουθήσω τη βούληση της παρέας.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://www.youtube.com/watch?v=nyFZyV-CwZ0
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην προσοχή σας στο 20''.
Έλα τώρα Φράνκι πες την αλήθεια. Πόσα τους έσκασες? :)))
Φίλε, έχω φωτογένεια (στην πλάτη), είναι γνωστό! χαχαχα
ΑπάντησηΔιαγραφήΦαίνομαι και λίγο από το πλάι στο 1' 11'' όμως!
ο Κιθαιρώνας είναι μαστ...
ΑπάντησηΔιαγραφήόμως η διαδρομή του Τζεβελέκου θέλει και ένα 7ωρο στο νερό, το οποίο και δεν διαθέτω το Σάββατο αυτό....
αν θέλετε ανηφόρες, προετοιμασία για Χαλκίδα προτείνω τα συνηθισμένα... Υμηττό και επιστροφή από Βάρης για Λαγό, που είναι και μέστα πόδια μας.
αρκετά 'ταξίδια' έχουμε κάνει τελευταία.
και έχουμε και το επόμενο......
από την άλλη ο Τζεβε είναι φίλος, οπότε όποιος φίλος θέλει, μπορεί να τον προτιμήσει...
Επειδή Υμηττό έχουμε κάνει σερί 2 ΣΚ (κάποιοι από μας)...
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ θα αντιπροτείνω...
(Ναι, ξέρω...κλασσικός π@πάρας αντιρρησίας...) :
Τέσσερις εναλλακτικές προσεγγίσεις της ίδιας (παραλιακο-βουνίσιας) διαδρομής:
1.Μπλε-Σουνιο (χωρίς στάση)- Πλάκα(από το ντουβάρι) - Κερατοβούνι - Σαρωνίδα - 30' καφές - σπίτια μας.
2.Μπλε-Σουνιο (χωρίς στάση)- Πλάκα(από το ντουβάρι) - Κερατοβούνι - Κορωπί - Βάρης/Κορωπίου - 30' καφές(Α.Γλυφάδα) - σπίτια μας.
3.Μπλε-Ανάβυσσο (χωρίς στάση) Αγ.Κων/νος - Κερατοβούνι - Σαρωνίδα - 30' καφές - σπίτια μας.
4.Μπλε-Ανάβυσσο (χωρίς στάση) Αγ.Κων/νος - Κερατοβούνι - Κορωπί - Βάρης/Κορωπίου - 30' καφές - σπίτια μας.
Κι αν μου ψάχνεστε για πιο πολλά ζόρια, τότε... πριν την Ανάβυσσο ή το Σούνιο προσθέτουμε κι έναν πρωινό Λαγό στιφάδο έτσι για να ξεκινήσουμε δυναμικά.
Κι αν έχουμε πόδια την επόμενη βδομάδα στη Χαλκίδα...γράψτε μου.
Έλα βρίστε με ελεύθερα τώρα...
να σε βρίσουμε.... πουτέ...
ΑπάντησηΔιαγραφήεγώ όχι Σούνιο (αλλιώς πήγαινα και Τζέβε....)...
Ανάβυσσο Κερατοβούνι σκέτο ναι....
Με αναχώρηση max 08.00 από Μπλε(σε ότι παραλιακό κι αν κάνουμε), νομίζω πως θα έχουμε αρκετό χρόνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤου Τζεβελέκου το είδα κι εγώ αλλά δε με παίρνει χρονικά. Χρειάζεται το 7ωρο της προπόνησης συν 1,5 - 2 ώρες μετακίνηση από και προς το σημείο συνάντησης. 9 ώρες είναι πάρα πολύ δεδομένου ότι το επόμενο ΣΚ θα ξαναλείψουμε για Χαλκίδα.